W mowie i piśmie
Jeden język, dwa standardy, wiele dialektów. Jak porozumiewają się Koreańczycy?
Jeden język, dwa standardy, wiele dialektów. Językiem koreańskim mówi obecnie ok. 80 mln osób. Większość z nich zamieszkuje obszar Półwyspu Koreańskiego, ale istnieją też społeczności posługujące się koreańszczyzną m.in. w północno-wschodnich rejonach Chin i Rosji. Podział na Republikę Korei (Koreę Południową) i Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną (Koreę Północną) przełożył się na powstanie dwóch współczesnych standardów języka koreańskiego. Wersją obowiązującą na Południu jest pyojuneo (język standardowy), oparty głównie na dialekcie seulskim. W Republice Korei stosuje się również takie nazwy jak gugeo (język państwowy) i hangugeo (język koreański). Na Północy standardowy koreański określa się mianem munhwaeo (język kultury), ale funkcjonuje też bardziej potoczne określenie joseonmal (mowa koreańska).
Obie odmiany koreańszczyzny różnią się od siebie m.in. leksyką czy też pisownią. Język Korei Północnej w porównaniu ze swoim południowym odpowiednikiem zawiera mniej słownictwa sino-koreańskiego (leksyki wywodzącej się z klasycznej chińszczyzny) i wykazuje się brakiem zapożyczeń z języka angielskiego. Inna jest też np. pisownia niektórych wyrazów sinokoreańskich (np. oparty na złożeniu znaków 女子 wyraz „kobieta” na Południu przybiera postać yeoja, a na Północy – nyeoja). Poza standardowymi odmianami języka istnieje również kontinuum dialektów, które różnią się stopniem wzajemnej zrozumiałości. Przykładem dialektu, który mógłby być niezrozumiały dla osoby mieszkającej np. w stolicy Korei Południowej Seulu, jest wariant koreańskiego, którym posługują się mieszkańcy wyspy Czedżu (Jeju). Ten drugi bywa czasem postrzegany jako osobny język.
Hipoteza ałtajska.