Dwa splecione nurty. Przez wiele stuleci, co najmniej do połowy XV w., kiedy to wreszcie powstał rodzimy alfabet (hangeul), klasyczna literatura koreańska rozwijała się w dwóch zasadniczych nurtach. Pierwszy obejmował twórczość ludową: bajki i legendy, szamańskie narracje i tradycyjne widowiska teatralne. Wszystkie one wyrastały z kultury plebejskiej, były zatem zakorzenione w rodzimych wierzeniach i lokalnych obyczajach. Twórczość ta, przekazywana w tradycji ustnej, objawiała kolejnym pokoleniom życiowe mądrości, pouczała i bawiła. Odznaczała się prostotą i żywiołowością, odwoływała do zmysłów i wyzwalała silne emocje.
Z kolei drugi nurt klasycznej literatury koreańskiej rozwijał się pod silnym wpływem klasyki chińskiej, a jego dzieła były zapisywane w stylu klasycznej chińszczyzny (hanmun). Aż do końca XIX w. utrzymała ona status pisma oficjalnego i była kultywowana w środowisku elit społecznych i intelektualnych – arystokracji, uczonych konfucjańskich, urzędników dworskich, uczonych-literatów. Twórczość tę cechowało bogactwo środków poetyckich, metafor i symboli, poważny, powściągliwy ton, intelektualny ładunek i filozoficzny namysł. Oba te nurty przenikały się jednak często nawzajem, zacierając podziały gatunkowe, środowiskowe i kulturowe. To dlatego klasyka literatury koreańskiej jawi się jako swoista metaliteratura, w której tradycja klasyki chińskiej splata się z tradycją rodzimą, ludowa z dworską, wielowiekowa konwencja negocjuje z indywidualną wyobraźnią, a szacunek dla największych mistrzów pióra wyzwala chęć podjęcia z nimi polemiki i zamanifestowania swojej odrębności artystycznej.
Poezja hansi. Najstarszy utwór, jaki zachował się do czasów współczesnych, pochodzi z 17 r. n.e. i jest zatytułowany „Hwangjo-ga” (Pieśń o wilgach).