Krytykować, błaznować, bawić
Dorobek koreańskiej sztuki teatralnej
„Nieokrzesana zgraja”. Na rozwój klasycznego teatru koreańskiego wypływ miały tradycyjna sztuka widowiskowa Chin, rodzime tańce, obrzędy szamańskie, a także lokalne obyczaje kształtujące kulturę poszczególnych regionów Półwyspu Koreańskiego. Już w czasach starożytnych dotarły tam widowiska chińskie (san’ak, dosł. widowiska rozproszone, małpia muzyka). Obejmowały one popisy akrobatyczne i żonglerskie, m.in. rzucanie mieczami, taniec na linie, połykanie ognia i taniec z dwoma mieczami.
W czasach Zjednoczonego Państwa Silla (668–935) prezentowane były z kolei widowiska gamu-baek-heui (chin. baixi, dosł. sto [rodzajów] widowisk muzyczno-tanecznych), które również zostały przejęte z kultury dawnych Chin, i wcale niewykluczone, że stanowiły spuściznę widowisk san’ak. Były silnie naznaczone rodowodem obrzędowym, a nawet egzorcystycznym, o czym świadczą postaci: Bangsangsi oraz Sibijisin (dwanaście duchów występujących w maskach zwierząt zapożyczonych z horoskopu chińskiego).
Widowiska gamu-baek-heui weszły do repertuaru dynastii Goryeo (918–1392) i były prezentowane na dworze. W tej samej epoce zaczęło rozwijać się sandae-heui (dosł. widowisko [prezentowane na] scenie [wysokiej jak] góra). Miało rodzime pochodzenie i obejmowało m.in. starożytne tańce Cheo Yong-mu i Hwangchang-mu. I faktycznie, było przedstawiane na olbrzymiej, wysokiej jak góra, konstrukcji (sandae) mogącej pomieścić nie tylko artystów, lecz nawet prostą scenografię. To dowodzi, że dwór Goryeo cenił sobie sztukę, również widowiskową, i był gotów łożyć na jej rozwój.
W czasach dynastii Joseon (1392–1910) sztuka teatralna napotkała jednak opór elit, głównie uczonych konfucjańskich.