Subtelna estetyka koreańska: w malarstwie, ceramice, architekturze

Tradycyjna estetyka koreańska: wdzięk przeciwieństw.

Obfitość i prostota. Tradycyjna sztuka koreańska pełna jest przeciwieństw – elementy rodzime mieszają się z wpływami z zewnątrz, motywy buddyjskie i taoistyczne spotykają konfucjańskie, a obfitość przeplata z prostotą. Ta pozorna sprzeczność była obecna we wszystkich dziedzinach sztuk pięknych, rękodzielnictwa oraz architektury. Inna cecha, która łączy różne aspekty tradycyjnej sztuki koreańskiej – malarstwa buddyjskiego okresu Goryeo, ceramiki, architektury pałacowej i świątynnej, malarstwa pejzażowego i portretowego rozwijającego się za panowania dynastii Joseon, a nawet pewnych aspektów sztuki ludowej – to fakt, że wszystkie one reprezentowały wyszukany gust estetyczny warstwy arystokratycznej.

Przepych malarstwa buddyjskiego. Buddyjskie obrazy okresu Goryeo (918–1392) są uznawane za arcydzieła malarstwa ze względu na ich efektowne barwy, elegancką formę, bogate zdobienia, nienaganną pracę pędzla i przede wszystkim głęboką warstwę symboliczną. Rozwój akurat tej gałęzi malarstwa w tym królestwie nie dziwi – państwową religią był wtedy buddyzm, a arystokraci chętnie obejmowali mecenatem malarzy i zlecali tworzenie obrazów, które nie tylko spełniały funkcję dekoracyjną, ale przede wszystkim stanowiły rodzaj modlitwy o pomyślność, tak rodów arystokratycznych, jak i rodu królewskiego oraz państwa. Nie tylko zdobiły wnętrza świątyń, ale były wykorzystywane w trakcie państwowych uroczystości religijnych i obchodów świąt.

Wsparcie władcy i państwa, a także popularyzacja wśród lokalnej arystokracji doprowadziły do tego, że ręczne kopiowanie i ozdabianie manuskryptów buddyjskich osiągnęło w epoce Goryeo niezwykły poziom zaawansowania artystycznego. Sutry były zdobione przy użyciu najdroższych dostępnych materiałów – zarówno papieru, jak i barwników.