Zbrojne Południe
Zbrojne Południe. Odkrywając potęgę przemysłu zbrojeniowego
Za japońskie i amerykańskie pieniądze. Przemysł zbrojeniowy jest nieodrodnym dzieckiem koreańskiego cudu gospodarczego. Intensywną modernizację rozpoczęto po obaleniu w 1960 r. Rhee Syngmana. Po krótkim demokratycznym epizodzie władzę przejęła armia. Oficerowie głosili potrzebę forsownej modernizacji kraju. Frustrację wojskowych budził zwłaszcza japoński cud gospodarczy, podczas gdy Korea nadal pozostawała zapóźnionym krajem rolniczym. Park Chung-hee był zdecydowanym zwolennikiem budowy sprawnego państwa i szybkiego rozwoju gospodarczego. Prócz koncepcji ideowej modernizacja wymagała jednak również pieniędzy. Tych dostarczyły japońskie reparacje oraz japońskie inwestycje w Korei. Park doprowadził do zwarcia w 1965 r. traktatu o stosunkach dwustronnych. Japonia wypłaciła Korei ok. 200 mln dol. tytułem zadośćuczynienia za szkody spowodowane okupacją oraz udzieliła Seulowi ok. 200 mln dol. niskooprocentowanych, częściowo umorzonych, kredytów. Bezpośrednie inwestycje japońskie zamknęły się kwotą ok. 300 mln dol. (Można się przy tym zastanawiać, czy jakikolwiek demokratyczny rząd koreański byłby zdolny – wobec poziomu antyjapońskich resentymentów – do normalizacji stosunków z byłym okupantem).
Drugim źródłem pieniędzy była amerykańska pomoc rozwojowa oraz przejęcie przez Stany Zjednoczone części wydatków związanych z modernizacją sił zbrojnych (poprzez finansowanie koreańskiego kontyngentu wysłanego do Wietnamu). Za trzecie źródło można uznać transfery pieniężne dokonywane przez Koreańczyków zatrudnionych za granicą. Całość spraw z tym związanych koordynowała Koreańska Organizacja Rozwoju Zamorskiego odpowiedzialna za poszukiwanie miejsc pracy i obsługę formalnoprawną. Pierwszą umowę międzypaństwową podpisano w 1963 r. z Republiką Federalną Niemiec (zatrudnienie pielęgniarek i górników).