Laureat Grand Prix: siedziba Wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego

Siedziba Wydziału Radia i Telewizji to budynek na wskroś nowoczesny, a jednak idealnie wpisujący się w szerokie urbanistyczne konteksty.

Począwszy od ulicy, przez Katowice jako miasto, a na Śląsku i jego specyfice kończąc.

Nieuważny przechodzień może nawet przegapić nową realizację. Trzyma ona wysokość i podziały sąsiadujących z nią kamienic, upodabnia się do nich kolorem klinkierowej elewacji, stworzonej z ceramicznych pustaków.

Wypalano je w jednym z ostatnich węglowych pieców w Europie, co sprawiło, że przebarwienia i naloty stwarzają wrażenie starych i trwających tu od dziesiątek lat.

I tylko nowoczesna faktura (pustaki pokryte są i niejako powiązane ze sobą stalową siatką) sygnalizuje, że to nie historyczny obiekt.

Fantastycznym zabiegiem okazało się zachowanie starego i w momencie projektowania mocno zniszczonego budynku dawnej fabryczki żarówek, mimo że warunki konkursu dopuszczały jego wyburzenie (i większość konkursowych projektów owo wyburzenie uwzględniało).

Teraz nie tylko tkwi jak relikt przeszłości, symbol historii, wmontowany w sam środek fasady, ale jest świadectwem perfekcyjnego zespolenia starego z nowym. A przy okazji ta przestrzeń znów ożyła; umieszczono w niej wydziałową bibliotekę.

Budynek Wydziału Radia i Telewizji nie tylko od ulicy, ale praktycznie ze wszystkich stron otaczają stare kamienice.

Wnętrza budynku dobrze współgrają z jego bryłą.

Tu także zastosowano wypalaną, ceramiczną cegłę (nawet na podłogach), wzbogaconą o surowy beton i modrzewiowe drewno.

Bez udziwnień, funkcjonalnie, można by rzec, że w duchu hipsterskiej elegancji. Z wewnętrznym patio (także duch Południa), zachęcającym do spędzania tam wolnego czasu.

Wnętrze budynku.

Wnętrze budynku.

A tak to wyglądało przed laty!

Zwycięzca plebiscytu Czytelników: Biurowiec Bałtyk w Poznaniu

Projektant budynku, holenderska pracownia MVRDV, należy do światowej czołówki.

I to widać. Przede wszystkim w niezwykle starannie zaprojektowanej, a przecież skomplikowanej, rozrzeźbionej bryle.

W zależności od tego, z której strony patrzymy na budynek, raz jawi się jako smukła wieża, kiedy indziej jako przysadzista piramida lub poszarpana kostka.

Mimo kilkunastu pięter wysokości nie ma tu dwóch jednakowych kondygnacji, wszędzie widać podcięcia, spiętrzenia, uskoki, a jednak całość sprawia wrażenie wyjątkowo spójne i nieprzegadane, a nawet eleganckie.

Być może także za sprawą regularnej elewacji ze spokojnymi pionowymi podziałami.

Eksperci doceniają, że biurowiec zajął zaledwie 30 proc. powierzchni działki, a resztę przeznaczono na mądrze zorganizowane ciągi piesze i przyjazną przestrzeń publiczną, widoczną szczególnie na tyłach budynku, pomiędzy Bałtykiem a sąsiadującą z nim dawną drukarnią Concordia (właściciel jest zresztą ten sam – Piotr Voelkel).

I jeszcze drobiazg: w zalewie tych wszystkich biurowców, mieniących się Plaza, Office, Centre, Tower, nawiązanie do polskiej nazwy kina znajdującego się niegdyś w tym miejscu stanowi przyjemną odmianę.

Budynek od środka.

Bałtyk wpisany w lokalny kontekst.