Wdwudziestoleciu międzywojennym doszło do kilku samobójstw na tle politycznym. M.in. w maju 1926 r. odebrał sobie życie dowódca pułku Legionów w Chełmie Mieczysław Więckowski. Pułkownik otrzymał sprzeczne rozkazy, jeden od Józefa Piłsudskiego, drugi od bezpośredniego przełożonego gen. Jana Romera. Musiał wybierać między lojalnością wobec Marszałka a koniecznością wykonywania poleceń zgodnych z hierarchią wojskową. Uznał, że konfliktu racji nie da się rozwiązać, i pozostawił swoim żołnierzom list: „Rozkaz komendanta iść za wszelka cenę na Warszawę – gen. Romer powrót do koszar. Wybierajcie – ja na swe sumienie nie mogę tego wziąć. Więckowski”.
W tym samym czasie samobójstwo próbował popełnić również gen. Kazimierz Sosnkowski, wówczas najważniejszy rangą wojskowy po Piłsudskim. Jego próba była nieudana, postrzelił się w prawe płuco, a wokół tego wydarzenia powstało wiele spekulacji.
Te przypadki były reakcją na konkretny konflikt. Najsłynniejsze samobójstwo w obozie piłsudczykowskim miało się jednak zdarzyć 12 lat później. Popełnił je Walery Sławek.
W życiu Walerego Sławka wszystko było wielokrotne. Czterokrotnie był aresztowany przez Rosjan i Niemców, dwukrotnie uciekł z więzienia, trzykrotnie był mianowany premierem. Stanisław Cat-Mackiewicz twierdził ironicznie, że Sławek dwukrotnie popełnił samobójstwo: raz politycznie, kiedy rozwiązał utworzony przez siebie Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem, a drugi raz fizycznie, kilka lat później.
Urodzony w 1879 r. na Kresach ukraińskich, należał Sławek do pokolenia, które w pewien sposób podjęło etos powstańczy, ale wybrało inną taktykę walki o niepodległość, opartą na dywersji i aktach terrorystycznych. Na polecenie Piłsudskiego stworzył Organizację Bojową, militarną przybudówkę PPS, osobiście uczestniczył w tzw.