Z punktu widzenia dyktatorów, którzy poszukują legitymizacji dla swych rządów, sukcesy sportowe są nie tylko pożądanymi momentami radości, lecz wręcz obowiązkiem. Przed 1989 r. widać to było na przykładzie podejścia do sportu po obu stronach żelaznej kurtyny. W NRD sukcesy sportowe miały w zamyśle władz przyczynić się do stworzenia specyficznego enerdowskiego patriotyzmu i wzmacniać więź społeczeństwa z niezbyt lubianą władzą.
Piłkarska reprezentacja NRD po raz pierwszy wybiegła na murawę 21 września 1952 r. w Warszawie. Debiut ten był zupełnie nieudany i wskazywał, jak trudno jest stworzyć od zera piłkarski zespół. Goście zza Odry przegrali z Polską 0:3. W polskich relacjach z tego meczu zgodnie z wytycznymi propagandy pisano o spotkaniu z drużyną „Nowych Niemiec”, co sugerowało, że tylko ten kraj był prawdziwym państwem niemieckim, nie zaś kapitalistyczna Republika Federalna Niemiec. Jednak reprezentacja RFN już w 1954 r. sięgnęła po mistrzostwo świata i szybko zagościła w światowej czołówce, natomiast drużyna NRD przez wiele lat uchodziła za słabeusza.
Największym sukcesem reprezentacji NRD był awans na rozgrywane w RFN mistrzostwa świata w 1974 r. To na mundialu drużyna ta rozegrała mecz, który przeszedł do historii nie tylko piłki nożnej. Losowanie fazy grupowej mistrzostw przyniosło bowiem sensację. Reprezentacje obu niemieckich państw po raz pierwszy, i jak się później okazało jedyny w historii, trafiły na siebie. Światy polityki, propagandy i sportu przecięły się na murawie stadionu.
Gdy od początku 1974 r. piłkarze NRD przygotowywali się na kolejnych zgrupowaniach do startu w mistrzostwach, równie dużo pracy mieli funkcjonariusze Stasi. Na rozkaz wszechwładnego ministra bezpieczeństwa państwowego, a także fana futbolu Ericha Mielkego Stasi rozpoczęła operację o kryptonimie „Skóra”.