Kandydat Prawa i Sprawiedliwości. Lat 61, prezes i twórca partii Prawo i Sprawiedliwość, premier w latach 2006-2007. Brat tragicznie zmarłego w katastrofie pod Smoleńskiem prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Z wykształcenia prawnik. Ma tytuł doktora. W latach 70. pracował naukowo, m.in. jako adiunkt w białostockiej filii Uniwersytetu Warszawskiego.
Po Czerwcu 1976 r. zaangażował się w działalność opozycyjną, m.in. współpracował z Biurem Interwencyjnym KOR, które dokumentowało przypadki nadużyć milicji i SB. Pod koniec lat 70. związał się ze środowiskiem „Głosu”, drugoobiegowego pisma wydawanego przez Antoniego Macierewicza.
Po powstaniu „Solidarności” pracował w Ośrodku Badań Społecznych, utworzonym przy Regionie Mazowsze. Choć związany z opozycją, nie był internowany w stanie wojennym. Do 1989 r. działał w podziemnych strukturach związku. Doradzał stoczniowcom podczas pamiętnych strajków w Gdańsku w 1988 r. W trakcie obrad Okrągłego Stołu zasiadał w podzespole zajmującym się reformami politycznymi.
Był jednym z głównych autorów wyborczego sukcesu opozycji w czerwcu 1989 r. To Jarosław Kaczyński negocjował ze Zjednoczonym Stronnictwem Ludowym i Stronnictwem Demokratycznym warunki zawiązania koalicji ze stroną solidarnościową, dzięki której powstał rząd Tadeusza Mazowieckiego.
Gdy wybuchła „wojna na górze” stanął po stronie Lecha Wałęsy. Wspierał go jako redaktor naczelny „Tygodnika Solidarność” i senator pierwszej kadencji. Gdy legendarny przywódca wygrał wybory prezydenckie, został szefem jego kancelarii. W 1991 roku, po zerwaniu z Lechem Wałęsą, założył Porozumienie Centrum, któremu przewodził przez siedem lat.