Kandydat PO. Lat 58, marszałek Sejmu. Po katastrofie samolotu pod Smoleńskiem zgodnie z Konstytucją pełni obowiązki głowy państwa. Z wykształcenia historyk, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego. W młodości związany z harcerstwem, był m.in. instruktorem w drużynie im. Batalionu Parasol.
W działalność opozycyjną zaangażował się jeszcze jako nastolatek – brał udział w manifestacjach po Marcu 1968 r. i w akcjach pomocy prześladowanym robotnikom w Czerwcu 1976 r. W latach 70. współpracował z KOR-em oraz Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Po studiach, od 1977 do 1980 roku pracował w zespole prasy stowarzyszenia PAX. Był stażystą w wydawanym przez nie dzienniku „Słowo Powszechne”.
Po powstaniu „Solidarności” pracował w Ośrodku Badań Społecznych Regionu Mazowsze. W listopadzie 1980 r. został skazany w słynnym procesie organizatorów manifestacji patriotycznej przed warszawskim Grobem Nieznanego Żołnierza. Wyrok na Komorowskiego wydał wówczas sędzia Andrzej Kryże, późniejszy wiceminister sprawiedliwości w rządzie PiS.
W stanie wojennym internowany. Po wyjściu na wolność nie zaangażował się w działalność opozycyjną. Pracował jako nauczyciel historii w Niższym Seminarium Duchownym w Niepokalanowie koło Warszawy.
Po przełomie 1989 roku i utworzeniu rządu Mazowieckiego, został szefem gabinetu ministra Aleksandra Halla. Od 1990 do 1993 roku wiceminister obrony narodowej, związany z Unią Demokratyczną. Był posłem i sekretarzem generalnym tej partii, także po przekształceniu jej w Unię Wolności. W 1997 r. po raz kolejny został posłem, ale już z listy Akcji Wyborczej Solidarność, do której przeszedł m.in. z Janem Rokitą i założonym z nim Stronnictwem Konserwatywno – Ludowym.