Wydawałoby się, że nie ma szczególnych powodów do zadowolenia; obywatelski projekt ustawy, wprowadzający parytety w liczbie kandydatów i kandydatek na listach w wyborach samorządowych i parlamentarnych, utknął w Sejmie i nic nie wskazuje, by ustawa mogła wejść w życie przed wyborami samorządowymi. Sztaby kandydatów na prezydenta na ogół niechętnie odpowiadały na słane do nich ankiety z ważnymi dla kobiet pytaniami. Niektóre, jak sztab Jarosława Kaczyńskiego, w ogóle nie odpowiedziały. Symboliczny był fakt, że w gronie 10 kandydatów do urzędu prezydenta nie było ani jednej kobiety. II Kongres Kobiet (18–19 czerwca) mógł więc w porównaniu z pierwszym, kiedy wydawało się, że wyzwolona energia góry przeniesie, wywoływać frustracje, a przynajmniej poczucie niespełnienia. Ale nie powinien.
Nie tylko dlatego, że – co zauważyli wszyscy – zmienił się język debaty publicznej i dziś już nie wypada twardo stawać przeciwko parytetom. Można co najwyżej mówić niejasno, w takim oto stylu, niech partie wezmą na siebie to zobowiązanie, wówczas będzie ono skuteczniejsze, potargujmy się, może nie połowa miejsc na listach dla kobiet, ale 35 proc.? Trzeba też mówić, że kobiety jednak są dyskryminowane i jest mnóstwo kwestii dla nich ważnych. O ustawach żłobkowych, o przedszkolach, nierównych szansach wypowiadają się dziś wszyscy, chociaż zbyt często są to tylko deklaracje. Niemniej fakt, że marszałek Sejmu, wykonujący obowiązki prezydenta, przyszedł na kongres z informacją, że właśnie podpisał ustawę o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (mimo że budziła ona wcześniej wiele kontrowersji), też jest znamienny.