W tegorocznej siódemce nominowanych książek nie było żadnej powieści. Rzeczywiście rok 2009 nie był specjalnie obfity pod tym względem. W rozmowach kuluarowych często wśród faworytów pojawiał się Janusz Rudnicki, autor brawurowych opowiadań „Śmierć czeskiego psa” i Piotr Sommer, którego świetny zbiór wierszy „Dni i noce” był niewątpliwie najważniejszą książką poetycką ubiegłego roku. Żałowałam, przyznam, że to nie on został doceniony.
Dramat Słobodzianka – jak to sztukę teatralną – niewielu czytało. Wiele osób za to mogło słyszeć o sukcesie premiery sztuki „Our class” w Londynie. Niebawem, 16 października, czeka nas premiera w Teatrze na Woli w Warszawie.
„Nasza klasa”, która ukazała się w wydawnictwie Słowo /obraz terytoria osnuta jest wokół wydarzeń z Jedwabnego, ale ta nazwa nie pada ani razu. Słobodzianek myślał o tej sztuce od kiedy ukazali się „Sąsiedzi” Jana T. Grossa. W tle pojawia się też m.in. książka „My z Jedwabnego” Anny Bikont, która opisała pierwowzory postaci pojawiających się u Słobodzianka. Rzecz jest więc znana, wiemy już niemal wszystko, ale to ciągle za mało. „Naszą klasę” rzeczywiście czyta się z przejęciem. Jak pisze Leonard Neuger w posłowiu „przynależność do „naszej” klasy jest nieodwracalna”. Bohaterowie są na nią skazani – emigrują, zmieniają nazwiska, ale ich los splótł się raz na zawsze. Czytając ten dramat dalej nie wiemy, dlaczego to się stało, dlaczego koledzy zapędzili Żydów do stodoły, dlaczego tropili ukrywających się kolegów z ławki, zatłukli jednego z nich sztachetami, zgwałcili koleżankę Żydówkę.