Twierdzą niektórzy, że jest Polska krajem ponuraków, w którym od obumarcia w liberalizmie dowcipu politycznego nie ma się właściwie z czego śmiać. Otóż nie ma zgody. Przynajmniej jedna grupa społeczna stara się nas jeszcze rozśmieszyć, rozbawić i do rozpuku przywieść. Jest to mianowicie kasta dyrektorów.
Jak czytamy na stronie internetowej Instytutu Adama Mickiewicza: „5 stycznia 2010 odbyło się III Posiedzenie Rady Programowej ds. Oprawy Kulturalnej Polskiego Przewodnictwa w Radzie UE w 2011 r., na którym zatwierdzono kluczowe projekty programu zagranicznego” (podaję w ortografii oryginału, czyli z Posiedzeniem czy Oprawą pisanymi dużymi literami). Rada Programowa składa się z 10 wymienionych z tytułu, bez nazwisk, dyrektorów od Dyrektora Teatru Wielkiego począwszy, na Dyrektorze Zamku Królewskiego w Warszawie skończywszy. Dokument zwie się: „WYKAZ KLUCZOWYCH PROJEKTÓW PROGRAMU ZAGRANICZNEGO POLSKIEJ PREZYDENCJI W 2011 ROKU”. Dowiadujemy się z niego, co napawa nas podziwem dla oryginalności i pomysłowości dyrektorskiego gremium, że popularyzować będziemy w Europie Szymanowskiego, Miłosza i Lema. Niechaj będzie. Stary nasz kontynent wiele zniósł, to i Szymanowskiego przetrzyma.
Najciekawszy i najweselszy jest wszakże punkt ostatni. Cytuję in extenso: „Przewodnik do Polaków. Projekt specjalny »Przewodnik do Polaków« składa się z filmów dokumentalnych o polskich: muzyce rockowej i punkowej (»Zew Wolności«, ang. »Beat of Freedom«), modzie, wyprawach alpinistycznych (ang. »Peaks of Freedom«), obyczajach seksualnych i zabawkach. Cykl ma pokazywać, na podstawie wybranych powyżej dziedzin, oryginalność i wyjątkowość Polaków”.