Donald Tusk, po okresie milczenia i zbierania sił, przeszedł do ofensywy. W poprzednim numerze „Gazety Świątecznej” opublikował podsumowanie swoich dotychczasowych rządów, w obecnym zarysował program na rządzenie dalsze, już po zwycięskich wyborach. Równolegle zajął się dodawaniem ducha i siły swojej partii.
W zeszłotygodniowym podsumowaniu przedstawił dorobek swojego rządu i próbował pokazać ile on faktycznie zrobił, wbrew opinii opozycji, a już zwłaszcza PiS, a nawet wbrew opinii powszechnej. Bo utarło się jakoś tak łatwo i wszędzie mówić, że PO swój czas zmarnowała, że premier to lubi bardziej grać w piłkę nożną niż zajmować się na serio sprawami kraju.
Wyliczał więc ile się zbudowało, ile zmieniono i ile zainicjowano, i to wszystko w warunkach niezwykle trudnych. Pokazał swoje rządzenie jako ciężkie wiosłowanie przy dużej fali i przeciwnym wietrze, w szalejącej burzy i przy nieustannym zagrożeniu atakiem piratów. Upomniał się o sprawiedliwą ocenę mitręgi rządzenia w warunkach kryzysu globalnego, katastrofy smoleńskiej, powodzi pod bezwzględnym ostrzałem partii Jarosława Kaczyńskiego, która w istocie przeszła do zasadniczej i kontrsystemowej opozycji. I mimo tych wszystkich ekstraordynaryjnych okoliczności i przeciwności, jakie napotkał rząd, premier uznał, że udało się zrobić bardzo wiele, ale przede wszystkim utrzymać kurs na „normalność” i utrzymać kontakt ze społeczeństwem.
Pisząc o przyszłości, wrócił do wielu haseł wyborczych z 2007 roku i postulatów (a raczej zarzutów) wysuwanych przez krytyków rządów PO, które układają się w starą melodię. Znowu więc mówił o planie modernizacji Polski, o konieczności zmian emerytur mundurowych, o KRUS-ie, o zlikwidowaniu przepisów hamujących przedsiębiorczość, o ratyfikowaniu Karty Praw Podstawowych.