(Nie)pojedyncza sprawa
(...) Odnosząc się do sprawy Emila Wąsacza podkreślam, że sąd nie uznał, iż doszło do złamania fundamentalnej zasady procesowej ne bis in idem. Gdyby taka była konkluzja sądu, powinien był on umorzyć postępowanie, a nie zwracać sprawę do postępowania przygotowawczego. Takie też stanowisko zajął sąd apelacyjny, który rozpoznawał zażalenie prokuratora. Wniesienie zażalenia na postanowienie sądu to nie przejaw zacietrzewienia prokuratora, jak wnioskować można z Pani tekstu, lecz normalna praktyka procesowa umożliwiająca stronie kontestującej rozstrzygnięcie sądu przedstawienie swoich racji wyższej instancji. (...) sąd apelacyjny podzielił też w części argumenty prokuratora. (...) [W] obecnym stanie prawnym prokurator nie ma możliwości wyboru dokumentów przekazywanych sądowi, jeśli zostały zebrane w śledztwie. Możliwość taką przewiduje projekt nowelizacji Kodeksu postępowania karnego opracowany przez Komisję Kodyfikacyjną. (...)
Z prawomocnym orzeczeniem sądu nie należy się spierać. Dlatego prokurator w tej sprawie uzupełni postępowanie. Ja ze swej strony zażądam przeprowadzenia postępowania służbowego w celu wyjaśnienia powodów powstania uchybień, których istnienie potwierdził sąd apelacyjny. Mój sprzeciw budzi jednak Pani konkluzja, że posłowie i senatorowie powinni wziąć pod uwagę sprawę Emila Wąsacza, rozstrzygając o kwestiach związanych z niezależnością prokuratury. Czy zatem błąd w pojedynczej sprawie ma zadecydować o modelu ustrojowym instytucji, od której zależy los postępowań przygotowawczych? (...) Przecież w ciągu roku prokuratorzy prowadzą około 1,2 mln spraw.
Postulat niezależności budżetowej prokuratury potraktowała Pani niemal jak fanaberię tych, którzy chcą uniknąć kontroli swych nietrafnych poczynań procesowych.