Jacek Rostowski tylko formalnie był dotąd ministrem, jak inni. Faktycznie, odkąd wygrał batalię o OFE, był w rządzie pierwszą osobą po Donaldzie Tusku. Teraz zajmie tę pozycję formalnie. To jest naturalne i politycznie zdrowe. Bo zawsze lepiej, kiedy formalne hierarchie są zgodne z faktycznymi.
Przesunięcie Jacka Cichockiego na stanowisko szefa Kancelarii Premiera i przewodniczącego Komitetu Rady Ministrów też wiele w działaniu rządu nie zmienia. Podobnie jak mianowanie Bartłomieja Sienkiewicza ministrem spraw wewnętrznych i koordynatora służb. Merytorycznie nic się tu specjalnie nie zmieni, choć może nastąpić delikatne przesunięcie w stronę postulatów zgłaszanych przez służby, z którymi Sienkiewicz od dawna jest mocno związany. Rzecznik Praw Obywatelskich będzie może zmuszona do trochę bardziej czujnego przyglądania się działaniom resortu.
Ciekawa jest natomiast czysto polityczna wymowa tej małej rekonstrukcji. Bo premier dowartościował trzech przedstawicieli konserwatywnego nurtu w PO. Formalnie wzmacnia to frakcję, którą buduje Gowin. Praktycznie może go osłabić i umożliwić odwołanie ministra sprawiedliwości w ramach zapowiadanej wiosennej rekonstrukcji. Konserwatyści dostali dziś bowiem więcej, niż by to wynikało z ich wpływów w PO.
Największą słabością takiej rekonstrukcji są jednak nie tyle personalia, co fakt, że grubsza teka dla Rostowskiego umocni gospodarczy przechył w rządzie. Będziemy bowiem mieli dwóch wicepremierów koordynujących sprawy ekonomiczne i nikogo, kto by koordynował sprawy oraz resorty społeczne (edukacja, zdrowie, praca, sport, kultura, nauka). W poprzedniej kadencji robił to Michał Boni jako szef doradców premiera i przewodniczący Komitetu Stałego. Ale to wynikało raczej z osobowości, niż z formalnych uprawnień.
Minister Cichocki należy raczej do nurtu państwowego niż społecznego i tej roli nie spełni.