Ze wszystkich stron zbiegają się do mnie pytajnicy i pytają „powiedzże nam, Mistrzu Etyku, wolno-ć wszechnic naszych bramy hucpiarzom różnej maści otwierać, skoro tylko wnijść im wola albo figlarz jaki ich sobie poprosi?”. W zastępstwie nieobecnego rabina zechcę wam udzielić odpowiedzi, ale niechaj to będzie odpowiedź jedna na wszystkie okazje i proszę mnie więcej nie męczyć. Hm, hm. Otóż uczelnie publiczne przy całej swej autonomii pełnią funkcję państwotwórczą, działając na rzecz demokracji i wartości konstytucyjnych, takich jak wolność,  praworządność. Dlatego nie muszą i nie powinny stronić od polityki, choć jako należące do całego społeczeństwa nie mogą być politycznie i światopoglądowo stronnicze. Publiczny i demokratyczny charakter uniwersytetu przesądzają o tym, że na polu polityki musi być pluralistyczny, czyli otwarty na różne poglądy. Wolność słowa i pluralizm na tym zaś między innymi polegają, że pracownicy i studenci nie mogą być szykanowani z powodu głoszonych poglądów, co wszak nie znaczy, iż przełożeni nie mają prawa zwrócić im uwagi, gdy głoszą je w niewłaściwy sposób i w niewłaściwym momencie – na przykład nadmiernie zużywając czas zebrań niemających za swój przedmiot polityki bądź używając obraźliwych wyrażeń. Demokratyzm i pluralizm uczelni wymaga, aby spotkania o charakterze politycznym gromadziły (jednocześnie lub kolejno) zwolenników różnych poglądów. Nie praktykuje się jednakże udzielania pomieszczeń uniwersyteckich dla zwoływania zebrań partyjnych, zwłaszcza zebrań służących agitacji. Generalnie o polityce mówi się na uniwersytecie w kontekście naukowym, na przykład na seminariach albo konferencjach politologicznych. Jednakże w różnych okolicznościach, na przykład z okazji wyborów, można wyjść poza formułę spotkania naukowego, jakoż zawsze z zachowaniem zasady pluralizmu i z dbałością o wysoką kulturę i kompetencje zapraszanych gości. Na uniwersytecie panuje daleko posunięta wolność słowa. Wielu prawicowych i lewicowych wykładowców na co dzień daje poznać swoje poglądy przy różnych akademickich sposobnościach, nieraz popadając w przesadę. Obok wolności słowa uniwersytet praktykuje jednak również inne formy wolności. Jedną z nich jest autonomia w decydowaniu przez rektorów i dziekanów o tym, kogo życzą sobie widzieć na uczelni i komu zechcą wynająć sale. Podobnie jak inni szefowie publicznych instytucji, nie mają oni obowiązku wpuszczać każdego, kto ma ochotę przyjść i wygłaszać swoje opinie. Każdy pracownik i student może prosić władze o zgodę na zorganizowanie imprezy naukowej lub nawet politycznej, a upoważnieni profesorowie podejmują takie decyzje, kierując się kwalifikacjami naukowymi proponowanych uczestników (gdy chodzi o konferencje naukowe) oraz demokratycznym charakterem i spodziewanym poziomem proponowanego zebrania politycznego (jeśli uznają, że w og