Żegnamy jednego z najwybitniejszych działaczy państwowych odrodzonej po 1989 r. Rzeczpospolitej. Krzysztof Kozłowski służył niepodległości i demokracji, także wtedy kiedy wielu nie wierzyło, że Polska je za ich życia odzyska. Służył jako wieloletni redaktor i autor polityczny „Tygodnika Powszechnego”, jako doradca Solidarności w Hucie Lenina, jako uczestnik Okrągłego Stołu po stronie solidarnościowo-opozycyjnej, a w wolnej już demokratycznej Polsce jako minister spraw wewnętrznych, likwidator Służby Bezpieczeństwa i cenzury państwowej, współtwórca Urzędu Ochrony Państwa, pierwszej służby specjalnej w suwerennym kraju.
Służył Polsce także jako wieloletni senator wybierany z list Unii Demokratycznej i Unii Wolności, choć formalnie do żadnego stronnictwa nie należał, bo wolał służyć państwu jako dobru wspólnemu, ponad podziałami partyjnymi. Jednak postawa, styl i wartości, których symbolem w polskiej polityce pozostaje Tadeusz Mazowiecki, była mu najbliższa. Patriotyzm Krzysztofa Kozłowskiego był pragmatyczny, unikał retoryki, skupiał się na zadaniach do wykonania. Podobnie jak jego przyjaciel i szef Jerzy Turowicz, był człowiekiem wielkiej kultury osobistej, pryncypialnym, ale szanującym godność współpracowników, podwładnych, a także przeciwników politycznych. Ze stoickiej (z wykształcenia był doktorem filozofii po KUL) równowagi wytrącić go mogły jedynie głupota, podłość, nadużycie zaufania.
Tak jak nie afiszował się z patriotyzmem, nie afiszował się też ze swą religijnością, choć przyjaźnił się z Janem Pawłem II, ks. Józefem Tischnerem i innymi znaczącymi ludźmi polskiego Kościoła reprezentującymi otwarty katolicyzm soborowy. Był naturą refleksyjną, ale nie purytańską, człowiekiem gotowym do dyskusji i sporu, ale na pewnym poziomie.