Niczym tow. Stalin otrzymuję moc listów od zatroskanych obywateli, jakkolwiek nie dopatruję się w nich śladów kultu Swojej Osoby. Na to jednak przyjdzie jeszcze czas. Ostatnia fala epistolarna jest na okoliczność taką, że poseł John Godson orzekł, iż to rzecz śmieszna wierzyć, że człowiek pochodzi od małpy. Ja też chyba uznałem to za śmieszne, bo się śmiałem, za co telewidzowie w części zmyli mi głowę, a w innej części obsypali pochwałami. Wypadki te natchnęły mnie do dwóch refleksji. Jedna dotyczy postępu duchowego, który się u nas, między innymi za sprawą posła Godsona, dokonuje (za co jestem mu naprawdę wdzięczny), a druga – małpy. Nasze europejskie życie duchowe, w odróżnieniu na przykład od amerykańskiego, od dwustu lat bez mała nurza się w hipokryzji. Przez stulecia wojen religijnych w Europie nauczyliśmy się wszelkie różnice przekonań, zwłaszcza religijnych, traktować jako niebezpieczeństwo dla życia i mienia, wobec czego unikamy ich eksponowania. Obowiązuje nas kurtuazja wzajemna, pod szyldem tolerancji i wzajemnego szacunku. Katolik nie będzie już przekonywał protestanta do uznania zwierzchnictwa papieża oraz kultu Maryi, ateista zaś nie będzie tłumaczył wierzącemu, że Boga stworzył człowiek na swój obraz i podobieństwo. Niestety, ten uwiąd sporu sprawia, że przekonania nasze stały się miałkie, słabe i jakby niedosłowne. W rezultacie jakby tak nie na serio jedni wierzą, że Bóg stworzył świat w sześć dni, inni zaś, że natura z własnej mocy istnieje, a rybi przodek wszystkich ludzi polewał mleczkiem jajeczka swoich nałożnic w praoceanie. Filozofowie XIX i XX w., nurtu zwanego hermeneutycznym, ukuli całą teorię mówiącą, jak to prawda snuje się po różnych tekstach, nieraz całkiem ze sobą sprzecznych logicznie i literalnie, niemniej jednak razem tworzących powszechne kulturowe dziedzictwo, będące kosmosem wszelkiego sensu. Hermeneutyczny kryptosceptycyzm zaprawiony jest tą samą hipokryzją, tym samym lękiem przed dosłownością i autentycznym żywieniem przekonań, który nęka dziś naszą upadającą Europę. Niestety, leczenie zapalczywości ducha obłudą i letniością to jak gonienie dżumy cholerą. A przecież innym jakoś się udało! W USA też się nie zabijają z powodu dogmatów wiar i ideologii, a jednak ludzie w coś jeszcze wierzą. I tu dochodzę do fenomenu posła Godsona. Wprawdzie przeraża mnie myśl, że w Sejmie ktoś daje wiarę wskrzeszeniom umarłych, lecz jednocześnie wdzięczny jestem Nieistniejącemu za to, że zesłał do naszego zaścianka postać rodem z Ameryki, kogoś, kto tak sobie dosłownie, jak gdyby nigdy nic, wyznaje tzw. kreacjonizm i mówi o wskrzeszaniu, bo tak wierzy chrześcijanin prawdziwy. Powiało autentycznością i wielkim światem! Przyłączam się z radością do głosu „niewstydzących się” (jakże trafne hasło znanej kampanii katolickiej!) i z tą samą bezwstydną otwartością, a za to bez hermeneutycznych ogródek mówię, że egzorcyzmy, cudowne medaliki, uzdro