Typowa bohaterka reportaży Jana Bijaka mieszkała na wsi, mogła być pracownicą pegeeru. Reporter przyjechał do niej, żeby zapytać na przykład, co to jest miłość albo małżeństwo, albo czy warto wprowadzić soboty wolne od pracy. Seweryna Łokietkowa, robotnica rolna, matka dziesięciorga dzieci, w reportażu „Ja bym nawet przyszła na tę sobotę” (1975) mówi na przykład, że dla niej najważniejsze jest pranie i w wolną sobotę by sobie prała, bo rodzinę ma dużą.
„– Normalnie wstaję dziesięć po trzeciej” – opowiadała reporterowi POLITYKI. „– W niedzielę ja sobie pośpię, czasem nawet do ósmej, bo ja sobie lubię pospać i lubię dobrze pojeść. Kiedyś jeszcze lubiłam się kochać, teraz już nie”.
„Śmiejące oczy, zęby, ubytki” – nadmienia po tej wypowiedzi reporter.
„– Ma pani jakieś książki w domu?
– Nie, nie mam, ja nie mam kłopotu z książkami. Szwagier jest w technikum w Złotowie. On mi pożycza”.
Chwali się:
„– O samochodzie myśmy już nawet myśleli, dla syna, ale jeden się już ożenił, dać drugiemu? Już i trzeci dorasta. Niech sobie kupią sami. Te »komarki« – motorowery – to mają ze trzy. Lodówkę też mogłabym mieć. Ale dzieci małe, jeszcze zepsują”.
Rozmowie przysłuchuje się sąsiadka Ceglarska, też z pegeeru, i dodaje z przekonaniem:
„– Jedzenie nie takie smaczne z lodówki”.
W przeciwieństwie do większości współczesnych reporterów, Jana Bijaka (ale i wielu reporterów lat 60. i 70.) nie interesowali ludzie niezwykli i sytuacje ekstremalne, ale postaci powszednie, a sytuacje najbardziej typowe.