Elżbieta Bieńkowska zapytana w studiu TVN o to, co powie zmarzniętym i wyczerpanym pasażerom pociągu, który z powodu zimy na wiele godzin utknął w szczerym polu, odpowiedziała szczerze: „Pasażerom można powiedzieć tylko: sorry, taki mamy klimat”. Odpowiedź pani wicepremier, choć trochę nonszalancka, była logiczna i zgodna z prawdą, ale jak się okazało, niezgodna z oczekiwaniami wielu obywateli. Nic dziwnego, że wypowiedziane przez nią zdanie natychmiast stało się źródłem licznych internetowych memów, na Bieńkowską rzucili się prawicowi publicyści, drwiono z niej na Twitterze, a oburzeni politycy SLD i PiS zwołali konferencje prasowe, zarzucając jej niesłychaną arogancję.
Przypadek Bieńkowskiej pokazuje, że polityk, nawet udzielając jednozdaniowej wypowiedzi w sprawie, za którą nie ponosi odpowiedzialności, nie może liczyć na to, że zostanie ona zbagatelizowana. Przeciwnie, istnieje duże prawdopodobieństwo, że będzie ona przedmiotem zainteresowania i intensywnej obróbki politycznej, w wyniku której stanie się sprawą ważną i bulwersującą, a być może także przejawem „politycznej arogancji”, „cynizmu” lub „nieuctwa”.
Kilka lat temu prezes Jarosław Kaczyński, krytykując premiera Tuska za to, że niepotrzebnie straszy Polaków euroobligacjami, które położą naszą gospodarkę, nieostrożnie użył nazwy państwa Gabon. Przez kilka tygodni wszyscy na temat tego afrykańskiego kraju żartowali, a Stefan Niesiołowski zarzucił prezesowi, że republikę Gabonu obraził. Prezes się tłumaczył, że przeciwko Gabonowi nic nie ma i jeśli ktoś w Gabonie czuje się urażony, to go przeprasza. Chcąc być dla Gabonu miły, na koniec…
Cały artykuł Sławomira Mizerskiego w najnowszym numerze POLITYKI – dostępnym w kioskach, w wydaniach na iPadzie, Kindle i w Polityce Cyfrowej.