Tydzień w polityce według Paradowskiej

Pojawił się prezydent Bronisław Komorowski, który zapewniał o trwałym sojuszu ze Stanami Zjednoczonymi i dziękował za wizytę prezydenta Baracka Obamy w Polsce. Jednak zdecydowanie więcej emocji i komentarzy budziła nieobecność ministra spraw zagranicznych Radosława Sikorskiego. Co to znaczyło? Efekt taśm? Nie chciał się tłumaczyć? Obecność prezydenta była związana także z wręczeniem Nagrody Wolności im. Jana Karskiego członkom KSS KOR, którą odbierał marszałek Senatu Bogdan Borusewicz, co na tyle oburzyło Antoniego Macierewicza i Piotra Naimskiego, istotnych współtwórców KOR (uważających Borusewicza za zdecydowanie mniej ważnego), że na uroczystość w ogóle nie przyszli. Demonstrowanie niezadowolenia i polskich swarów akurat przy tej okazji wydaje się małostkowe, ale taki jest obraz polskiej polityki. Rząd na uroczystości był reprezentowany skromnie, przez ministra Pawła Grasia; dało się za to zauważyć byłych premierów Waldemara Pawlaka i Józefa Oleksego oraz prokuratora generalnego Andrzeja Seremeta. Posłowie ginęli w tłumie, nawet Ryszarda Kalisza trudno było zlokalizować, z opozycji dostrzec było można posła Marka Suskiego. Wielkich emocji nie budziły już taśmy, choć podawano sobie wiadomość, że kolejna godzi w Romana Giertycha. Tu interpretacja była dość jednolita: chodzi o zemstę. To on jako pierwszy wskazał, że dziennikarze „Wprost” mogą być podejrzanymi w sprawie, że prokuratura powinna zastosować paragraf o działaniu w zorganizowanej grupie (i na to powołał się szef MSZ w swym zawiadomieniu do prokuratury). Sytuacja Giertycha współczucia nie budziła, bo uznawano, że jako zdolny prawnik jakoś sobie poradzi. Giertych zresztą postanowił sprawę sam zdetonować na łamach „Gazety Wyborczej”, zanim jeszcze ukazał się tygodnik „Wprost”. Co się z niej wyłania? Niezwykle ciekawy obraz polskiego dziennikarstwa tzw. śledczego i wielkich obrońców wolności słowa (pisanej solidarycą). Rzec można, ikon wolnej prasy, takich jak choćby Piotr Nisztor oraz ci, którzy sprzedają towar przez niego dostarczany. Cóż, z braku nowych „kelnerskich taśm” (czyżby ciąg technologiczny został przerwany?) pan Nisztor postanowił sam rzucić się na ladę. Handlowanie napisanymi książkami, wzajemne nagrywanie się, a potem po latach (rozmowa z Giertychem odbyła się w sierpniu 2011 r.) wzajemne wsypywanie się rodzi podejrzenia o przynajmniej okazjonalną, a kto wie, czy nie trwałą pracę dla służb specjalnych… To po prostu coraz bardziej rozlewające się szambo. Ciekawe, czy dziennikarskie grono, które poczuło takie wzmożenie moralne w obronie wolnego słowa i każdego newsa z nielegalnego podsłuchu, nagrania czy kwitu podsuniętego przez służby lub prokuraturę, nie czuje się tym szambem choć trochę zbryzgane? Zwłaszcza że za kulisami można się już sporo dowiedzieć o sposobach wymuszania ogłoszeń od spółek, za pomocą mniej lub bardziej zawoalowanych szantaży. Prędzej czy później wypłynie to na powierzchnię. Czy takie dziennikarstwo ma wstrząsać polską polityką i obalać rządy? Może najpierw niech potrząśnie środowiskiem, które uwierzyło, że jest naprawdę jakąś „czwartą władzą” nieponoszącą żadnej odpowiedzialności i ryzyka. Tymczasem w polityce inne poruszenie, nastąpiła bowiem wielka moda na jednoczenie się. Premier tak zdenerwował opozycję wygranym bez trudu i z zaskoczenia wotum zaufania, że ta pospiesznie kombinuje, jak by go tu jednak obalić. W tym celu musi się jednak jakoś zjednoczyć, bo do obalenia rządu trzeba 231 głosów, których zebranie wydaje się na razie niemożliwe. Jednoczenie na razie następuje flankami. Flanka prawa skupia się oczywiście wokół PiS i to jest krok pierwszy, trudny, bo Kaczyński stawia twarde warunki moralnej natury: najpierw cierpienie, potem nagroda. Aż powstanie jeden większy PiS, w którym miejsce znajdą być może i Ziobro, i Gowin. Celem jest wygranie wyborów. Flanka lewa jednoczy się wolniej i na razie ma dwa cele – powołanie sporej liczby komisji śledczych (wedle wstępnych szacunków Janusza Palikota może ich być sześć) na kanwie afery podsłuchowej oraz zgłaszanie wniosków o odwoływanie ministrów. Trzy lata zajęło Millerowi i Palikotowi stwierdzenie, że żaden z nich nie ma takiej liczby posłów, aby samodzielnie zgłosić wniosek o wotum nieufności dla ministra (potrzeba 46 podpisów). Na początek flanka lewa zgłosi wniosek o odwołanie szefa MSZ, bo w odwoływaniu szefa MSW ubiegła ją flanka prawa. Kolejni ministrowie mają być o