Za każdym razem, kiedy rząd Tuska ma wpadkę, to „The Economist” spieszy z pomocą – ubolewa Anna Fotyga, wybrana niedawno do Parlamentu Europejskiego. Dziwne to jest pojmowanie interesów Polski, że im lepiej o nas piszą – tym gorzej dla nas. Czy Lady F. będzie teraz w Brukseli namawiać międzynarodowe media, żeby malowały Polskę na czarno i odstraszały zagranicznych inwestorów? Gdyby w kuchni „The Economist” upiekli gorzki pasztet o Polsce – byłoby OK, ale – niestety – przyrządzili danie apetyczne… Pogratulować pani minister smaku i dziękować, że ujawniła zmowę Tusk – „The Economist”. Czytelnicy najbardziej wpływowego tygodnika na świecie dowiedzieli się, że Donald Tusk ma ich ulubione pismo owinięte dookoła palca. Widać, jak niskie ma Lady F. mniemanie o dziennikarzach i mediach światowych. Mogę jednak panią minister pocieszyć: nieudolna w dziedzinie PR Platforma i rząd nie zrobili z tej laurki dla Polski nic. Nie byli nawet w stanie natychmiast przetłumaczyć in extenso pochlebnego dodatku „The Economist” i rozdać go na najbliższej konferencji prasowej, choćby tym dziennikarzom, którzy mieli do premiera tylko jedno „pytanie”: „Kiedy pan ustąpi?”. Nie wpadli na pomysł, żeby przynajmniej artykuł wstępny dodatku „The Economist” opublikować w polskiej gazecie jako płatne ogłoszenie, choćby w „Gazecie Polskiej” czy „wSieci”, które łakną ogłoszeń rządowych. Cóż by to był za szok dla czytelników „Do Rzeczy” przeczytać o „złotym wieku w Polsce”! Niemrawość rządowych specjalistów od wizerunku jest porażająca. Za taki dodatek redakcyjny, jaki ukazał się w „The Economist” i rozszedł po całym świecie, Tusk and Co. musieliby zapłacić sto, a może tysiąc razy więcej niż w knajpie pana Sowy. W dodatku państwową kartą kredytową, bo któż miałby za złe rządowi, że promuje dobry wizerunek Polski? Chyba tylko ci, co zawsze, a na nich nie ma lekarstwa. W chwili kiedy Lady F. uderzyła na alarm z powodu zmowy polskiego rządu z brytyjskim tygodnikiem (gdyby to było prawdą – byłby to sukces na miarę rozszyfrowania Enigmy), czytałem akurat „Rzepę”. Tak się złożyło, że tego samego 28 czerwca 2014 r. ukazało się weekendowe wydanie „Rzeczpospolitej” oraz „The Economist” z obszernym (10 stron tygodnika) dodatkiem pod tytułem „Drugi wiek jagielloński”. Już sam tytuł musiał poruszyć Lady F. Ponieważ tłuste koty drzemiące w kancelarii Tuska nie ruszyły w tej sprawie nawet jedną łapą, uczyńmy to za nich. Oto wyrywki z tego, co pisały o Polsce dwa pisma tego samego dnia, już po wybuchu afery podsłuchowej. (Oczywiście zaraz dowiemy się, że mój dobór cytatów jest tendencyjny, przekręcam, podkręcam, wykręcam itd., ale każdy może sprawdzić, gdyż oba pisma są dostępne). „Rzeczpospolita”: 25-lecie III RP, które obchodzimy w tym roku, w naturalny sposób skłania do refleksji. „Nie jest to refleksja optymistyczna”. Ostatnie ćwierćwiecze to w ogromnej mierze „czas zmarnowanych szans”. Mimo korzystnej sytuacji międzynarodowej i potężnego wsparcia finansowego – „nie sposób uwierzyć, że Polska wciąż rośnie w siłę, a ludzie żyją dostatniej”. „The Economist”: Po raz pierwszy od 500 lat Polska kwitnie. Czy to potrwa? „Od czasu dynastii jagiellońskiej w XVI wieku, kiedy rozciągała się od Bałtyku prawie do Morza Czarnego, Polska nie była tak prosperująca, pokojowa, zjednoczona i wpływowa. Kiedy w 1989 roku Żelazna Kurtyna opadła, Polska była na skraju bankructwa, z dużym, nieefektywnym rolnictwem, potwornymi drogami i kolejami, z gospodarką nie większą niż sąsiednia Ukraina”. Lepsze szanse dawano Czechosłowacji i Węgrom. „Nadzieje dla Polski były marne”. Ale terapia szokowa i bolesne reformy rynkowe zrobiły swoje. Od wstąpienia do UE „przeciętny wzrost PKB wynosi 4 proc. Dochód narodowy na mieszkańca, który w 1989 roku wynosił 39 proc. p