Córka właściciela pensjonatu Zeus ucieleśnia moje marzenia o Grecji. O której mam zejść na śniadanie, aby trafić na nią, nieświadomą swych wdzięków, leniwie obracającą się pośród nielicznych i milkliwych gości? Czy na pewno pełnoletnią? Z pobłażliwą, nieobecną uprzejmością sprzątającą po żałosnej biesiadzie płowych ludów Północy. Jej ojciec zlicza na palcach każdego Niemca, Rosjanina i Polaka. I wciąż mu brakuje. Puste pokoje zieją niczym małe Hadesy, puste stoliki groźnie wystawiają rogi. Wszystko streszcza się w jednym złowrogim imieniu: Angela! Zła anielica-czarownica zza gór przesłoniła słońce Hellady i wzburzyła lazur jej wód. Helios i Okeanos żądają ofiary przebłagalnej za tę wściekłą erynię. Można ją złożyć w każdej cerkwi. Można też zagłosować na Złoty Świt. Wyjdzie na to samo. Spośród wszystkich wielkich greckich słów, bez których wciąż nie umiemy się obejść, przedrzeźniając je w swoich dzikich językach, najwięcej życia jest dziś w słowie „kryzys”. Słychać je w tłocznych Atenach, słychać w górskich wioskach i w lazurowych zatoczkach. Kryzysem jesteśmy my – zastępy Angeli, najeźdźcy w Północy, z dwunastoma gwiazdami i dwukreślnym E na tarczach. Bo tu zawsze jak nie Turek, to Włoch, a jak nie Włoch, to Niemiec. I właśnie teraz znów przyszła pora na Niemca. Nieszczęśliwa i uciśniona jest Grecja cała. Prawie tak jak Polska. Ale święta cerkiew obroni ją i wyzwoli, z małą pomocą Ateny i Apolla (bo nie zawadzi i tych starszych bogów mieć w zanadrzu), przed luterańsko-katolicką zarazą. Jeszcze Grecja nie zginęła! A jak już wyzwoli, to siądziemy przed domem, wypijemy coś i zaśpiewamy. Tak jak teraz i tak jak czynimy to od tysięcy lat. Słodka Glikeria nie przyszła do jadalni. Marny dziś ten symposion. Niepocieszony udam się na plażę. Dokonam kolejnej inspekcji mostów bikini. Przeprowadzę badania w zakresie anatomii porównawczej biustów, ud i bioder – rosyjskich, greckich, niemieckich. Głównie damskich, choć jestem otwarty. Te z przerwą, te bez przerwy. Sepie i mahonie. Jak zrozpaczony Minotaur przebiegnę przez labirynt leżaków ukryć swój wstyd w odmęcie świętych wód. Tylko ten czarny plażokrążca ze swym absurdalnym towarem upadł niżej ode mnie. A raczej taki się już urodził. A może ja też? Czy gorzej być Murzynem, czy… Wodo, wodo, przyjmij mnie! Tam i sam, leniwie i bez celu falująca, jak byt obojętnie zawieszony w bezkresie nicości, jak pusty Kosmos w jeszcze pustszym Chaosmosie, wodo przyjmij mnie! Praocean hojny jest i cierpliwy. Roztacza pobłażliwy smutek, wypełniający całe Południe. Omdlewające, bezcelowe, nierychliwe Południe. Zasłuchane w bezkres, snujące się po niemrawym ugorze czasu, w oczekiwaniu na nieuchronną katastrofę i początek kolejnego Tego Samego w Wiecznym Powrocie Wszystkich Rzeczy. Monotonnie i bez celu. Jak fale morza i żar lejący się z nieba. Tak trwa Południe. Zaczarowane w swej mądrości, życiu-nieżyciu, pracy-niepracy, otwiera swe biało-niebieskie przybytki dla Barbarzyńcy z Północy. I nadchodzi co lato ów Barbarzyńca, uzbrojony we wszystko, co greckie – w technikę, w politykę, w filozofię – aby zapłacić okup za wykradziony Południu ogień, z którego tak zły zrobił użytek. I ja to uczyniłem. U samego źródła, na wyspie Zeusa, jego córy Europy i wnuka Minosa, niemal u bram ich pałacu w świętym Knossos. Dalej cofnąć się już nie sposób. Tutaj wszystko się zaczęło. Kosmiczne Wadowice. Pięć tysięcy lat! Rządkiem, z całą watahą kretynów z Północy, powłóczę nogami od jednego niemego kamienia do drugiego niemego kamienia stolicy starożytnych królów. Jednak nie czuję nic. Kamień jest tylko kamieniem.