Przy okazji 3-tysięcznego numeru POLITYKI proponujemy krótką zabawę w liczby. Nakład 26 tys. egzemplarzy (sprzedało się 15 tys.), cena 2 zł, 8 gazetowych kolumn w rozmiarze 53x36 cm, zaledwie 3 rysunki i grafiki, żadnego zdjęcia, obok winiety hasło „Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się!” i aż 8 nazwisk członków KC PZPR w redakcyjnej stopce. To pierwszy numer POLITYKI, który, poprzedzony wydanym tydzień wcześniej numerem próbnym, zszedł z maszyn drukarskich z datą 27 lutego 1957 r. Po nim ukazało się kolejnych 2999 numerowanych wydań pisma. Niektóre wydania, przygotowywane na święta czy długie weekendy, o zwiększonej objętości, numerowano podwójnie. Kilka wydań próbnych i specjalnych wyszło bez numeracji. Wydanie POLITYKI z numerem 3000 mogłoby się już ukazać w styczniu br., gdyby nie stan wojenny, w którym wydawanie pisma przez dziewięć tygodni było zawieszone.
Przez 31 lat, do końca 1987 r., POLITYKA zachowała swój początkowy, szeroki – dziś już niespotykany – format. Rosła za to jej objętość z 8 do 16 kolumn, czyli stron (a nawet 20, kiedy pojawił się comiesięczny dodatek „Polityka-Export-Import”), i rósł także nakład, od lat 60. regulowany przydzielaną redakcji pulą papieru na druk, co było charakterystyczne dla socjalistycznej gospodarki niedoborów. W latach 1988–92 rozmiar POLITYKI powiększa się do 57x42 cm, potem maleje do rozmiaru 47x33 cm – a od nr 41 z 1995 r. pismo wychodzi już w kolorze, w rozmiarze 28,5x21 cm i objętości 100 stron. W 2007 r. przenosimy druk z Piły do Wyszkowa, gdzie POLITYKĘ drukuje inna maszyna i to powoduje ostatnią (piątą), niewielką już korektę rozmiaru gazety.
I następna porcja liczb.