Kto podłożył świnię Andrzejowi Dudzie i wyciągnął mu dawną przynależność do Unii Wolności, a do tego dołożył teścia pochodzenia żydowskiego? Nie powinno się tak robić. Unia Wolności, Żydzi – niby nic złego, a jednak nieładnie tak mówić o człowieku. Andrzej Duda nie wspominał przedtem, że należał do Unii Wolności, ale u nas to nic nowego. Nie on jeden zapomniał, że należał do partii. Kilka milionów zapomniało. Polska pełna jest byłych członków. Nie jest w dobrym tonie o tym przypominać. Robimy to tylko wtedy, kiedy chcemy kogoś ośmieszyć, na przykład satyryka, znanego z radykalnie antykomunistycznych przekonań, któremu PZPR wystaje z butów. Albo byłego sekretarza KC. Albo publicystę i prezesa, który czyścił Polskie Radio z „gomułkowskich złogów”, czyli ze swoich byłych towarzyszek i towarzyszy. Obecnie ma nowe koleżanki, w tym Dorotę Kanię, z którą ma resortowe dzieci. (Oby żyły długo i szczęśliwie!). Andrzej Duda zamiast powiedzieć otwarcie: „Tak, byłem w Unii Wolności i wcale się tego nie wstydzę, bo to była partia Geremka, Mazowieckiego i Balcerowicza, partia reform”, usiłuje swoją przynależność zminimalizować, sprowadzić do epizodu bez znaczenia. Było, minęło, nie ma o czym mówić. Zacieranie po sobie śladów, jak gdyby UW to była jakaś Falanga, której się trzeba wstydzić, dotyczy nie tylko niektórych niepokornych polityków i publicystów, którzy muszą naprawiać błędy młodości. Dotyczy nie tylko PZPR i UW, ale nawet Platformy. Wojciech Brochwicz, jeden z uczestników tzw. sprawy Jaruckiej, czyli prowokacji przeciwko Włodzimierzowi Cimoszewiczowi, kandydatowi lewicy w wyborach prezydenckich, pamięta jak przez mgłę, że należał kiedyś do Platformy. Taki brak pamięci dziwi u byłego pułkownika UOP, zastępcy dyrektora kontrwywiadu, wiceministra spraw wewnętrznych. Jeżeli ludzie służb mają taką pamięć, to nic dziwnego, że im się myli, komu jaką taśmę dali. Oto, co powiedział mecenas Brochwicz w ciekawej książce Grzegorza Chlasty „Czterech” o twórcach UOP (Brochwicz, Miodowicz, Niemczyk, Sienkiewicz). „Uczestniczyłem w zakładaniu Platformy (…) współtworzyłem program bezpieczeństwa dla Platformy, przez kilka miesięcy byłem członkiem PO, chociaż zawsze uważałem, że członkostwo w jakiejś partii to nie dla mnie. Ale poproszono mnie (…). Poprosiła mnie Hanna Gronkiewicz-Waltz, która została komisarzem Platformy, a ja czułem się wobec niej zobowiązany (…). No, ale żeby zostać rzecznikiem, musiałem się zapisać do partii. To się zapisałem. Parę lat temu próbowałem się zorientować, co tam z moim członkostwem i wtedy się okazało, że nigdy nie byłem członkiem, więc coś z tym zapisywaniem się nie wyszło. Później dowiedziałem się również, że jestem w Radzie Programowej PO. Zostałem dopisany na listę Rady. Pamiętam, że na balu dziennikarzy ktoś podszedł do mnie z gratulacjami. (…) Wtedy się dowiedziałem, że w ogóle taka rada istnieje. Sprawdziłem, rzeczywiście byłem na liście, w gronie bardzo porządnych ludzi”. Uff! Przepraszam za przydługi cytat, ale nie mogłem Państwa pozbawić tego „poproszono mnie”, „poprosiła”, „musiałem się zapisać, to się zapisałem”, „zostałem dopisany”, „rzeczywiście byłem na liście”, „dowiedziałem się…”. O tym, że w PRL zapisywano – bez zgody zainteresowanych – wiadomo aż nadto dobrze, ale że w III RP ten proceder kontynuowano, to chyba nowość. „Jestem przyzwyczajony do prowokacji. Może kiedyś napiszę o tym książkę” – powiedział senator Grzegorz Bierecki, zawieszony członek Klubu Parlamentarnego PiS. Według słownika PWN prowokacja to „podstępne działanie mające na celu nakłonienie kogoś do określonego postępowania; podstępna działalność tajnych agentów w jakiejś organizacji”. Gdzie szukać prowokatorów, którym udało się podstępnie nakłonić do zgubnego postępowania osobę tak mądrą, przenikliwą i dalekowzroczną, jak senator PiS, o którym „wSieci” i na portalu wPolityce.pl c