Dobra kuchnia i kobiety to były dwie słabości Mieczysława Grydzewskiego – legendarnego redaktora przedwojennych „Wiadomości Literackich” (przezywanych „Jadą Mośki”) i londyńskich „Wiadomości”. W bibliotece British Museum znajdował opisy prawdziwych uczt, w porównaniu z którymi dzisiejsze obżarstwo wielkanocne jest zwykłym postem. Ale o tym za chwilę. Najpierw o zwyczajach redaktorów naczelnych. Otóż kiedy w 1963 r. byłem w redakcji sławnego tygodnika „The New Yorker”, opowiedziano mi, że redaktor naczelny jada lunch w restauracji sąsiedniego hotelu Algonquin codziennie z innym pracownikiem! Dzięki temu wie, co słychać w redakcji. Po powrocie ze Stanów opowiadałem o tym Rakowskiemu, ale ten nie wyciągnął z tego właściwego wniosku. Obecnie liczę na domyślność redaktora Baczyńskiego. Dr Mirosław A. Supruniuk, znawca życia kulturalnego emigracji, laureat Nagrody Historycznej POLITYKI, pisze, że Grydzewski był honorowy i nigdy nie pozwolił, by go zapraszano. „Dla wyróżnionych, stałych współpracowników lub przyjaciół była to najczęściej włoska restauracja w Soho – Hostaria Romana, przy 70 Dean Street, choć w czasie wojny Grydzewski miał także inne ulubione miejsce, w którym znano go i gdzie mógł rozwijać swoje gastronomiczne zamiłowania – restaurację Fulmana, która przypominała mu restauracje z Tłomackiej czy Dzikiej. Alkohol był drogi, zwłaszcza wino – piło się go mniej. »Ma to swoje dobre strony – pisał do Lechonia – bo mam lepszą głowę do pracy«”. Kazimierz Wierzyński (przypis dla młodzieży: wybitny poeta XX w.) wspominał, że Grydz z jego ręki zaczął jadać „jako niemowlę gastronomiczne”. Jeździli po całej Polsce i Europie w poszukiwaniu dobrych restauracji. „Czy wiesz, że nasz poczciwy Grycuś zupełnie oszalał na punkcie gastronomii – pisał Tuwim do Iwaszkiewicza. – Mam wrażenie, że to po prostu erotomania, która nie mogąc znaleźć ujścia przez narządy rodne, rzuciła się na trawienie”. Dr Supruniuk, od którego wszystko to czerpię, pisze, że nawet w powojennej londyńskiej biedzie Grydzewski nie odmawiał sobie cosobotniej butelki wina. Pragnąc ułatwić państwu przygotowanie menu na Święta Wielkanocne, z obszernego tomu „Silva rerum” (800 stron) wybrałem kilka smacznych przykładów. Przed koronacją królowej Bony obiad w neapolitańskim Castel Capuano (1517 r.): nugat z orzeszków z serem śmietankowym i marmoladą z różnych owoców. Sałaty. Galareta z jagnięcia. Sztukamięs z białym sosem z jajami i z musztardą. Pieczone gołębie (po dwa na osobę). Pieczeń wołowa ze słodkim sosem winnym. Dziczyzna gotowana z pieprzną przyprawą. Pawie duszone. Pieczeń z dziczyzny z białymi kluskami (tzw. strangolapreti, czyli „dławik dla księży”, nazwa pochodziła stąd, że się nimi księża neapolitańscy zajadali). Bażanty pieczone z plackiem słodkim z sera. Kuropatwy obkładane małymi kwaskowatymi jabłuszkami i konfiturą z pigw. Desery pomijam. Może Emil Zola zachęci państwa do serów? Przytaczam, jak wszystko w tym felietonie, za Grydzewskim: Olbrzymi „cantal”, jakby rozwalony uderzeniami siekiery; „gruyere” podobny do koła, które odpadło od prymitywnego wozu; holenderski niby odcięta głowa umazana w zaschłej krwi (przypis dla młodzieży: Zola, pisarz francuski, był naturalistą); „bries” pełne melancholii zagasłych księżyców, jeden z nich rozlał się w jezioro białej śmietany; „roquefort” o twarzy tłustej i marmurkowej, przetykanej żyłkami niebieskimi i żółtymi. Ach, te smrody! „Mont-d’or” wydawał zapach słodkawy; „troyes” zatęchłą woń piwniczną; od „camemberta” szedł cuch zbytnio skruszałej dziczyzny; „livarot” dyszał siarką; „olivet”, owinięty w liście orzechowe, dymił jak ścierwo w polu, przykryte gałęźmi. W gorące popołudnie sery miękły, rozłaziły się, powierzchnia ich zarysowywała się, zabarwiała na miedziano i zielono, pęknięcia zaczynały oddychać ciężko i wolno jak człowiek śpiący, podmuch życia przedziurawił „livarot” i przez dziurę wypełzły robaki; „gerome anise” tak potwornie zanieczyszczał powiet