Polska znowu znalazła się w kleszczach. Z Zachodu atakuje FBI – najpotężniejsza agencja śledcza na świecie, a od Wschodu zbliża się zmotoryzowana szpica skórzanych ludzików Putina na swoich stalowych rumakach. (Ja bym ich wpuścił, a za nimi naszych motocyklistów i policję). Nic dziwnego, że nasz kraj – mocarstwo regionalne, lider Europy Środkowo-Wschodniej, największy eksporter jabłek i pieczarek – zadrżał w posadach. Zacznijmy od pana Comeya, który – przyznajmy – chciał dobrze, mówiąc o tym, z jaką łatwością zdrowa moralnie jednostka może okazać się słaba i przejść na stronę niemoralnej większości, ale przykłady dobrał fatalnie, wymieniając jednym tchem Holocaust, hitlerowskie Niemcy i okupowaną Polskę. Chciał dobrze, a wyszło jak zwykle. Amerykanie z większą gracją poruszają się na Księżycu niż na Ziemi. Polska zawrzała z oburzenia. Od prostego ambasadora RP w Waszyngtonie po premiera i prezydenta – wszyscy zareagowali. Przez chwilę zapanowała jednomyślność, ale prędko sprawy wróciły do normy, czyli pisowcy zaczęli winić państwo Tuska za brak polityki historycznej, pedagogikę wstydu, bicie się w piersi, żółwiki z Putinem oraz inne zbrodnie. A kiedy wreszcie udało się wydusić z Comeya odwołanie oraz ubolewanie, i to na piśmie, niektórym było tego mało. Mieli za złe, że Kopacz z Komorowskim nie zmusili szefa FBI, a nawet samego Obamy, żeby weszli pod stół i odszczekali. Niewątpliwie, gdyby prezydentem był prezes Kaczyński lub kandydat Duda, to już u ich progu stałby Obama z kwiatami. Jeszcze zanim Comey otworzyłby usta. Inna sprawa, że Amerykanie nie mają szczęścia do naszej historii, prezydent Ford powiedział w czasach PRL, że Polska cieszy się wolnością. Prezydent Obama palnął o „polskich obozach”, a teraz szef FBI dołożył swoje. Obaj wyrazili ubolewanie na piśmie. Nie wiem, czy jest drugi kraj, który Waszyngton tak przeprasza, a przecież (choć trudno w to uwierzyć) są państwa, które ucierpiały z rąk Stanów Zjednoczonych więcej niż my, choćby Wietnam, Irak, nie mówiąc o Ameryce Łacińskiej. Rządy wielu państw znajdują się pod presją opozycji, która domaga się co najmniej takich przeprosin, jakie uzyskała Polska. W ramach ponownej industrializacji w Stanach mógłby się rozwinąć przemysł przeprosin. Nie brak krajów, które czują, że one też powinny przeprosić Polskę, tylko nie wiedzą, jak się do tego zabrać, że wymienimy tylko Szwecję za potop, mocarstwa zachodnie za Jałtę, Szwajcarię za kurs franka, Litwę i Rosję za całokształt. Laos, Paragwaj i inni zachodzą w głowę (czasami koronowaną), jak i za co nas przeprosić. Niektórym rządom podpowiadają rezydenci FBI. Jak się dowiadujemy, chcąc ułatwić tym państwom przeproszenie naszego kraju, Instytut Pamięci Narodowej, Biuro Edukacji Międzynarodowej oraz MSZ opracowały wzorowe przeprosiny Polski i Polaków. Wystarczy tylko zwrócić się po odpowiedni formularz, a następnie wypełnić, podpisać i dostarczyć do najbliższej placówki dyplomatycznej RP. Polska, jako kraj tolerancyjny, przyjmuje wyrazy ubolewania pisane ręcznie, komputerowo lub wygłaszane ustnie. Przeprosiny przyjmują placówki polskie oraz centrala MSZ w Warszawie, w dni powszednie, w godz. 10–16. Jako gest dobrej woli, ambasador polski, odpowiednio zaproszony, może osobiście udać się do Pałacu Buckingham, Pałacu Elizejskiego, Białego Domu, a nawet na Kreml, w celu odbioru wyrazów ubolewania. Polska nie narzuca się nikomu, każdy kraj ma prawo sam zdecydować, kto, kiedy i za co ma przeprosić. „Przyjmujemy przeprosiny zarówno jednostronne, jak i wielostronne, na przykład ze strony federacji” – powiedział minister Schetyna na uroczystej prezentacji wzorcowego formularza. Dla ułatwienia strona polska podała w kwestionariuszu nie tylko najważniejsze krzywdy, takie jak najazd, zabór naszego terytorium i mienia, ominięcie w budowie gazociągu, szkalowanie dobrego imienia,