Tydzień w polityce według Paradowskiej

Rzecz w tym, że być może na wyborcze hasło sprawa nie bardzo się nadaje, bo jest skomplikowana, czego wyrazem była bezradność licznych, obdarzonych politologicznymi tytułami doktorskimi komentatorów w telewizyjnych studiach. Już mieli porównywać obietnice, style, ogólne wizerunki, a tu niespodzianka, bo wypadałoby co nieco wiedzieć o ekonomii, systemach zatrudnienia, podatkach. Teraz Platforma musi to krok po kroku wytłumaczyć i nie wiadomo, czy w kampanijnym hałasie ktoś jej zamiary zrozumie. 500 zł na każde dziecko to przesłanie proste, 1,2 mln nowych miejsc pracy oferowane przez PiS czy nawet 500 tys. fundowane przez ludowców łatwo się sprzedają. Skomplikowana zmiana podatkowej filozofii może się sprzedawać marnie. Może nawet obrócić się przeciw PO, bo wielu uzna na przykład, że od przyszłego roku będzie płacić tylko 10-proc. podatek od dochodów osobistych. Chyba że pani premier wspólnie z Januszem Lewandowskim mają już pomysł i drużynę, która rzecz w sposób prosty wyjaśni. Na razie pozostało więc ogólne wrażenie, że PO w końcu czymś zaskoczyła, przejęła inicjatywę, że politycznie, dzięki kontrolowanym przeciekom, rzecz zręcznie rozegrała. No i wreszcie ma program na następne lata, choć w wygrywanie kampanii programami nikt nie wierzy, podobnie jak w poważne debaty merytoryczne. Liczą się wizerunki. Wizerunkowo PO tym razem wygrała. Wiceprezes Szydło powtarzająca obietnice z kampanii Andrzeja Dudy i pokazująca plik projektów ustaw (a właściwie sam plik, bo projektów oczywiście nie ujawniono) oraz rysunek od dziecka, co te rzekome projekty miało ocieplić, wypadła blado i nudnie. Może jednak wyborcy oczekują dziś tych powtarzanych do znudzenia obietnic (jak donosiły media, podczas wystąpienia „pani premier” wielu uczestników konwencji PiS opuszczało salę, co jednak wcześniej się nie zdarzało), bo uznali, że kwestia zmiany jest już rozstrzygnięta. Tym bardziej że prezes Kaczyński zapewnia, że – uwaga – „w tym momencie” nie należy mówić o odwecie, jednak w smoleńską miesięcznicę zapewniał, że wszystkie sprawy wynikające z tej tragedii zostaną „załatwione”. Jak? Tego nie powiedział. A pan prezydent już wymienił swego przedstawiciela w Radzie Prokuratury, która będzie wskazywać kandydatów na stanowisko prokuratora generalnego. Został nim pan Dariusz Barski ze słynnej i zasłużonej dla deprawacji prokuratury drużyny Zbigniewa Ziobry. Ten ciekawy powrót prawie nie został zauważony. Niesłusznie. W 2015 r. dusza polskiego wyborcy jest nieodgadniona, jego kaprysy bywają zaskakujące, a pamięć wyraźnie szwankuje. Także pamięć o tym, że po raz piąty w Sejmie próbowano wprowadzić całkowity zakaz aborcji i rzecz upadła przewagą zaledwie 28 głosów. Tym razem PiS było jednolicie za zakazem. To znaczy, że w nowej kadencji szóste podejście może być udane. Rosnące przekonanie, że już jest po walce, nie znaczy, że boje nie toczą się na różnych frontach i nie owocują eksplozjami hucpy i głupoty. Szczególnie wydajny okazał się front pod nazwą „co zrobić z uchodźcami”, na którym toczy się obecnie bój najostrzejszy, a używana amunicja to prymitywna demagogia, ksenofobia, kłamstwo, budzenie nietolerancji, agresji, a przede wszystkim jednoczącego wszystkich strachu. Nawet zdawałoby się doświadczony Leszek Miller nie poszedł na spotkanie do pani premier, tylko zażądał sejmowej debaty, bo rzecz jest „narodowa”. Unikanie jakiejkolwiek współodpowiedzialności stało się ulubionym zajęciem polityków. Ciekawe, że gdy Miller posyłał do Iraku polskich żołnierzy, gdzie dziś bije jedno ze źródeł europejskich problemów z uchodźcami, sejmowej debaty nie chciał. To nie była sprawa narodowa? Lewica w sprawie uchodźców chyba najbardziej zawiodła, bo od niej należało w pierwszym rzędzie oczekiwać solidarności z ludźmi w potrzebie i nacisków na rząd, aby przestał powtarzać: 2 tys. w ciągu dwóch lat i nic więcej. Lewica po prostu oblała egzamin z europejskości, którą tak się szczyciła. Dziś można już ułożyć ranking najbardziej idiotycznych wypowiedzi, jakie padły na temat uchodźców. Otwiera go niewątpliwie niezastąpiony w takich okolicznościach poseł Gowin, który nie pozwoli wysadzać w powietrze polskich niemowląt. Niezły był też poseł Błaszczak, który twierdził, że skoro uchodźcy przebywają już w Grecji czy na Węgrzech, gdzie wojny nie ma, to właściwie nie ma sprawy, bo śmierć im nie grozi. Zupełnie dobrze wypadła posłanka Kempa, która boi się, że uchodźcy mogą wysadzać na