Rocznik 1954. Studiował w Instytucie Nauk Ekonomicznych oraz w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego.
W 1984 r. na podstawie pracy „Ekonomiczne uwarunkowania stylu życia. Rodziny miejskie w Polsce w latach siedemdziesiątych” uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych. Habilitował się w 1997 r., w 2008 r. otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.
Wielokrotnie przebywał na stażach zagranicznych, prowadził wykłady na uczelniach europejskich. W pracy naukowej specjalizuje się w badaniu ruchów społecznych, socjologii kultury i społeczeństwa obywatelskiego. W 1986 r. współorganizował sekcję prognozowania społecznego Polskiego Towarzystwa Socjologicznego.
W drugiej połowie lat 90. działał w Wyborczej Koalicji Liderów Ekologicznych, z jej ramienia kandydował bez powodzenia w wyborach parlamentarnych w 1997 r., wówczas z list Unii Wolności. Był członkiem tej partii w latach 1998–2000. W 2003 r. brał udział w tworzeniu partii Zieloni 2004, do której jednak ostatecznie nie przystąpił.
W 2010 r. prezydent Lech Kaczyński powołał go na członka Narodowej Rady Rozwoju. W październiku 2012 r. Jarosław Kaczyński zapowiedział zgłoszenie kandydatury Glińskiego na „technicznego premiera” wraz z wnioskiem o konstruktywne wotum nieufności wobec rządu Donalda Tuska.
Wniosek złożono w lutym 2013 r., ale Sejm go odrzucił. Piotr Gliński kontynuował współpracę z partią Kaczyńskiego, w lutym 2014 r. stanął na czele nowo powołanej rady programowej PiS. Blisko rok później Piotr Gliński został członkiem tej partii.
Gliński był też członkiem komitetu naukowego II i III Konferencji Smoleńskiej z lat 2013–2014, zajmującej się wyjaśnianiem przyczyn katastrofy samolotu Tu-154 z 10 kwietnia 2010 r. W ostatnich wyborach parlamentarnych z powodzeniem kandydował do Sejmu w okręgu łódzkim z pierwszego miejsca na liście PiS.
Czytaj także:
» Pierwszy tydzień premiera PiS