Myśleliśmy: młody, wykształcony, Uniwersytet Jagielloński, żona efektowna, z dobrej rodziny, elegancka, córka u boku, dobra krawcowa, a przede wszystkim człowiek pojednawczy, uspokajający, bez tego ZOMO w oku i zamachu na ustach. Niestety, szybko zostaliśmy wybudzeni ze snu. Po zwycięskich wyborach dżentelmen z Krakowa gdzieś zniknął, sukmana poszła w kąt, a prezydent wystąpił w uniformie generała armii marszałka Jarosława Kaczyńskiego. Armia ta, przy entuzjazmie większości wyborców, zaczęła wyzwalać nasz kraj z panującego zła: rzekomego upadku, ruin, nędzy, zgliszcz, kondominium, korupcji, złodziejstwa, a także realnej pazerności, jaką był na przykład wybór przez koalicję PO-PSL dwóch sędziów Trybunału Konstytucyjnego „na zapas”, żeby te stanowiska nie stały się łupem PiS. Moje pierwsze wątpliwości wobec prezydenta pojawiły się, kiedy ten zaczął ostentacyjnie lekceważyć i upokarzać ówczesną premier naszego kraju, nie obdarzając jej łaską spotkania i rozmowy. Niby nic wielkiego, a jednak było to niesmaczne. Potem już poooszło! Trójpodział władz jak w PRL: partia decyduje, rząd wykonuje, prezydent akceptuje. PSL pogonione z prezydium Sejmu. Koniec rotacyjnego przewodnictwa w komisji służb specjalnych. Z kryjówki powrócił Jarosław Kaczyński. Na wolność wyszli panowie Macierewicz, Kamiński, Ziobro – wczoraj skazani przez prezesa na areszt domowy – dzisiaj ministrowie kluczowych resortów. Nowy minister dyplomacji mówi per „oszalałe lewactwo”. Prezydent Duda wygłasza pean na cześć wielkiego stratega i polityka. Przypomniał sobie Smoleńsk, o którym w czasie wielomiesięcznej (i jakże skutecznej!) kampanii zapomniał, chociaż w tej katastrofie zginął jego mistrz i nauczyciel. Z internetu zdjęto ustalenia rządowej komisji dotyczącej katastrofy. Czarny charakter wielu publikacji o SKOK został senatorem i szefem komisji budżetu i finansów. Błyskawicznie zmieniono szefów wszystkich służb specjalnych. Ułaskawienie Mariusza Kamińskiego w trakcie trwającej apelacji i niestosowne wypowiedzi prezydenta o tym, że chciał „uwolnić wymiar sprawiedliwości” – wszystko to wskazywało, iż nadeszły czasy lekceważenia prawa i dobrych obyczajów. Potwierdzają to słowa marszałka seniora, że prawo to nie jest świętość, „nad prawem jest dobro narodu”. Owacja na stojąco, jaką po tych słowach o wyższości dobra narodu ponad prawem urządzili posłowie partii rządzącej, budziła grozę, gdyż przecież to oni decydują dziś o tym, co jest, a co nie jest dobrem narodu. Lud pogoni sędziów i sam będzie sądził. Potem było już jasne, że niezłomny prezydent Duda niezwłocznie wykona swój obowiązek wobec własnego obozu i odbierze ślubowanie od czterech sędziów wybranych z łaski PiS, a także wykona swoje zadanie i nie odbierze ślubowania od trzech sędziów wybranych przez koalicję rządzącą w czasie Sejmu VII kadencji. Trzeba przyznać, że gdyby prezydent przyjął ślubowanie od dwóch niepoprawnie wybranych w VII kadencji Sejmu sędziów, to też byłby problem. A tak: „Kolejna dobra zmiana – Trybunał Konstytucyjny w ruinie” (tygodnik „Angora”). Owszem, przedtem miałem dylemat: być wobec nowej władzy oględny, stonowany, zdystansowany, nie wchodzić w stare koleiny wyniszczającego konfliktu „my” i „oni”, czy też powiedzieć stanowcze „nie!”. Dziś już nie ma miejsca na wątpliwości. „Spisane będą czyny i rozmowy”. Nawet ludzie, którzy nie zwalczali prezesa, jak Jadwiga Staniszkis, publicyści Michał Szułdrzyński czy Łukasz Warzecha, unoszą dziś brwi ze zdziwienia. Za późno. Pewien anonim wrzucił na Facebooka mój felieton sprzed prawie 10 lat (POLITYKA 14/06), który pasuje jak ulał do dnia dzisiejszego. Zawierał on słowniczek, który miał pomóc korespondentom zagranicznym (mają horyzonty wąskie i jednokierunkowe jak ulica Czerska) zrozumieć i przestać szkalować nasz kraj. Oto dos