Nie jesteśmy wirtuozami politycznej elegancji – napisał do swych dawnych studentów wicepremier Jarosław Gowin, tłumacząc przy tym, że w samą istotę demokracji godziła Platforma Obywatelska, a Zjednoczona Prawica pod przewodem PiS jedynie przywraca demokratyczne wartości. Dość powszechnie odczytano to jako pierwszą krytykę poczynań obozu władzy, tym bardziej że Gowin wyznał, iż nie wszystko, co jego obóz czyni, rozumie. Czyżby nie miał odwagi zapytać?
Wydaje się jednak, że wicepremier jest przesadnie krytyczny. Czyż nie jest sympatyczne wręczanie dymisji przy okazji łamania się opłatkiem? Potem można jeszcze wspólnie pośpiewać kolędy, co łagodzi obyczaje i buduje wspólnotę. Czy jednak nie lepiej dymisje wręczać nocą niż w świetle dnia, kiedy to zdymisjonowany mógłby publicznie okazać swoją frustrację? Albo hurtowe wręczanie dymisji (zarządom, radom nadzorczym w spółkach Skarbu Państwa, ostatnio choćby w mediach publicznych, wkrótce wyższym urzędnikom państwowym)? Czyni to przecież wszystkich równymi, nie niesie pokusy konformizmu, umizgiwania się, bo a nuż w pracy jednak zostawią.
Czyż nie jest pełne wirtuozerii działanie ministra spraw zagranicznych, który pyta swego niemieckiego odpowiednika, czy aby w noc sylwestrową w Kolonii nie były molestowane polskie kobiety? Proszę, minister miał czas upomnieć się o kobiety w czasie, kiedy na biurku piętrzy mu się stos zaległej korespondencji od różnych europejskich wysokich urzędników i gremiów zaniepokojonych stanem demokracji w Polsce. Czyż to nie dowód elegancji wobec dam? Czyż nie jest przejawem szczególnej wrażliwości wycofanie ochrony BOR i wszelkiego monitoringu spod mieszkania Donalda Tuska w Sopocie?