Kilka dni przed jubileuszem Andrzeja Wajdy oczami wyobraźni zobaczyłem, jak prezydent Andrzej Duda wraz z małżonką, którą za rzadko widujemy (chociaż jest jego dużym atutem), składają wizytę wielkiemu reżyserowi i jego małżonce prof. Krystynie Zachwatowicz, która z kolei jest atutem reżysera i często mu towarzyszy. Czyż nie byłoby to piękne i eleganckie: pierwsza para Rzeczpospolitej przychodzi na jubileuszową herbatkę do pierwszego reżysera Polski powojennej? Zamiast tego, jak informuje minister Sellin, Wajda otrzymał „ciepły list od ministra”. „Tyz piknie”, jak mawiają górale. Na blogu en passant w internecie całkiem poważnie wystąpiłem z propozycją kurtuazyjnej wizyty prezydenta Dudy u Andrzeja Wajdy na Żoliborzu. Powstrzymałem się nawet od drobnej złośliwości, jaką byłoby napisanie, że drogę na Żoliborz pan prezydent już zna i nie byłaby to jego pierwsza wizyta w tej dzielnicy. W sumie niewiele zachodu, tyle co jeden, dwa zjazdy na nartach, a jakiż byłby pożytek! Elegancki gest, ukłon w stronę wielkiego artysty, twórcy „Kanału”, „Panien z Wilka”, „Ziemi obiecanej”, „Dantona” i kilkudziesięciu innych wielkich wydarzeń artystycznych, a także pod adresem inteligencji twórczej. Nie było w Polsce powojennej twórcy, który w większym stopniu kształtował masową wyobraźnię, wpływał na sposób myślenia i debatę o Polsce. Pamiętam, jak w czasie „Popiołów”, w atmosferze nagonki na Wajdę, poszedłem zrobić z nim rozmowę do POLITYKI (wywiad się nie ukazał, został skonfiskowany, choć dziś mówi się, że Wajda był pieszczochem reżimu). – Co pan sądzi o tym, co na temat pańskiego filmu napisał „Żołnierz Wolności”? – zapytałem. – Nic nie sądzę, wszystkie takie wycinki trzymam w pudełku po butach na strychu. Przeczytam, jak będę na emeryturze – odpowiedział. Na emeryturze – czyli nigdy, bo Wajda ma 90 lat i nadal kręci. Niestety, pomysł wizyty prezydenta, a jeszcze lepiej pary prezydenckiej, u państwa Wajdów nie spotkał się z żadną reakcją. Może gdybym napisał złośliwie, że prezydent zamiast jechać na narty powinien się pokłonić jednemu z największych polskich artystów, echo byłoby silniejsze, bo im większy nietakt, tym większe echo. Zgadzam się jednak z prezydentem Gdańska Pawłem Adamowiczem, który mówi „Wyborczej”, że powinniśmy trzymać fason. „Czym on jest? – Poczuciem, że czegoś nie wypada. Ugryź się w język, uśmiechnij się, nie przygryzaj ze złości warg”. Łatwo powiedzieć, ale trudniej się zastosować. Henryka Krzywonos użyła ostatnio nieładnego określenia wobec (w domyśle) prezesa PiS. Od razu zabrzmiało to fałszywie, to był błąd, jakiego należy się wystrzegać. To co, że druga strona mówi o zdrajcach, targowiczanach, drugim sorcie, agentach i sprzedawczykach? Nie powinniśmy iść tą drogą. Nie powinniśmy zniżać się do poziomu posła Żalka, który uznał, że uczestnicy marszu KOD to esbecy oraz ubecy, czym obraził tysiące ludzi, by następnie skoczyć na drzewo genealogiczne Cimoszewiczów, dobierając się do dziadka. Nie powinniśmy zniżać się do poziomu rządzącego dziś Polską duetu, który krzyczał „komuniści i złodzieje – cała Polska z was się śmieje”. Z kolei prof. Zybertowicz, doradca prezydenta (!), wymyślił, że manifestacje KOD w Warszawie i w innych miastach mogą być fragmentem wojny hybrydowej prowadzonej przez Kreml wobec Polski. Czyli nastroje prowałęsowe w Polsce szerzy Kreml, chyba z wdzięczności za to, że elektryk ze stoczni obalał system i wyprosił armię radziecką z naszego kraju. Obecna fala mściwości, której miało nie być, wycinanie i dymisje prokuratorów oraz generałów, rewizje w domach i w mieszkaniach, świadczy o tym, że realizowana jest nauka Stalina, iż w miarę budowy socjalizmu walka klasowa się zaostrza. Skutek: obecne władze, mimo że odniosły przygniatające zwycięstwo w wyborach i prowadzą bezapelacyjnie w sondażach, czują się osaczone, oblężone, wręcz zaszczute. Biedacy! Jest to, moim zdaniem, wyrazem j