Polityka i obyczaje

Robert Gliński, reżyser filmowy, brat ministra kultury, wytłumaczył dziennikarzowi „Rzeczpospolitej”, dlaczego nie bawi się w politykę: „Proszę pana, w Polsce partia prawicowa ma program lewicowy, partia lewicowa – prawicowy, a ci w centrum, którzy mówią o wolnej gospodarce, robią wszystko, by wolny rynek zdusić. Wszystko jest tu postawione na głowie i gdzie ja miałbym się w to angażować?”. Liderzy PiS nie przypominają bohaterów szekspirowskich. I bardzo dobrze, przekonywał Andrzej Urbański w tygodniku „wSieci”: „Do zguby mogłoby dojść, gdyby przywódcy PiS zaczęli się zachowywać jak różni bohaterowie szekspirowscy na scenie. Jestem jednak pewien, że tym razem to się nie zdarzy. Oni nie hamletyzują ani nie makbetyzują. Jeżeli będą musiały paść jakieś ofiary, to padną. Ale to nie będzie żaden powód do hamletyzowania”. Czy polska polityka przypomina tę z serialu „Gra o tron”? – zastanawia się „Polska”. Jedna z analogii: „»Kiedy król musi przypominać, że jest królem, nie jest prawdziwym władcą«, poucza swego wnuka Joffreya Tywin Lannister. Król »techniczny« jest tak słaby jak techniczny premier, sterowany niczym marionetka. (…) Nieprzypadkowo pojawiają się nowi kandydaci na szefa rządu – najnowsze spekulacje dotyczą wicepremiera Mateusza Morawieckiego, który ma być Azorem Ahai, czyli Wybrańcem i naprawić zgniłą sytuację naszego polskiego Westeros”. Beata Szydło podczas wizyty w nowojorskim oddziale „Super Expressu” odpowiedziała m.in. na pytanie o swe słynne broszki: „To był pomysł podczas kampanii. Ja nigdy wcześniej broszek nie nosiłam. W kampanii zasugerowano, aby te broszki się pojawiły. I już tak zostało”. Czytelnicy „Warszawskiej Gazety” listy piszą i, jak namawia redakcja, dzielą się swoimi myślami. Jedna z myśli dających do myślenia rządzącym: „My patrioci polscy czekamy i obserwujemy. Jeżeli PiS nie będzie służył Polsce, tylko ustępował tym, co robią bałagan i pośmiewisko z Polski w Europie, to Polacy zrozumieją, z kim mają do czynienia i nie będzie to miłe dla PiS”. Wzruszający fragment relacji „Naszego Dziennika” ze spotkania czytelników z bohaterami książki „Rodzice prezydenta”: „Do profesora Dudy podchodzą 7-letni Maksymilian i młodsza od niego o trzy lata siostra Marcelina. – Wieczorem mąż czyta książkę »Rodzice prezydenta« dzieciom na dobranoc. Słuchają bardzo uważnie, zwłaszcza Maksio – mówi mama dzieci”. Czytelnik „Gazety Polskiej Codziennie” o głębszym znaczeniu wyboru Janusza Wojciechowskiego do Europejskiego Trybunału Obrachunkowego: „Zachód widzi wzrastającą siłę i pozycję Polski jako państwa prowadzącego intensywną politykę jagiellońską i zaczyna się przymilać, żeby Międzymorze nie wycięło Unii zbyt bolesnego numeru i nie wypięło się na dołujący Zachód”. Robert Tekieli wieszczy w „Gazecie Polskiej”: „Polska otrzymała szczególny dar. Z naszego kraju wyjdzie iskra. Polska będzie przewodziła Europie, być może światu”. O. Jan Andrzej Kłoczowski, dominikanin, w „Tygodniku Powszechnym” m.in. o biurokracji, która „polega na tym, że nikt nikomu nie ufa, dlatego na wszystko potrzebny jest papier”: „A w Kościele? Jak młodzież ma być dojrzała, gdy przygotowanie do bierzmowania – sakramentu dojrzałości! – polega na zbieraniu podpisów i wypełnianiu rubryczek?”. Paweł Lisicki, naczelny „Do Rzeczy”, osobiście porozmawiał z obecnym od pięciu lat na łamach felietonistą Pawłem Łysiakiem. Jubilat, korzystając z okazji, pochwalił się synem: „Tomkowi zaproponowano szefostwo radiowej Trójki. Zastanawiał się ponad tydzień, i wreszcie odmówił, tłumacząc, że to stanowisko ograniczałoby jego swobodę twórc