Ze względów ekologicznych od 1 lipca 2016 r. nie będą mogły jeździć po Paryżu auta zarejestrowane przed 1997 r. (dotyczy to 513 tys. samochodów), a od 1 stycznia 2020 r. zarejestrowane przed 2011 r. (tym razem chodzi już o 2 mln aut). Ma to w jakiejś mierze – nikt dokładnie nie wie, w jakiej – w każdym razie niewielkiej, oczyścić powietrze w stolicy. Jak każda władza merostwo nie wchodzi w szczegóły. Wysysa z palca magiczną datę i tak ma być. Rzecz nie w tym nawet, iż znaczna część owych starych samochodów zaopatrzona jest w specjalne filtry. Nie będziemy się też użalać nad wielbicielami starych limuzyn ubarwiających uliczny pejzaż. Tak się jednak dziwnie składa, że 95 proc. spośród owych 513 tys., a za chwilę 2 mln samochodów, należy do ludzi, których po prostu nie stać na sprawienie sobie nowszych modeli. Dotyczy to przede wszystkim robotników żyjących z drobnych usług, emerytów, studenterii... Oczywiście po co jakiś student ma jeździć samochodem? Ma toto młode, zdrowe nogi, może drałować chodnikami lub po schodach metra. Z emerytami już niby gorzej. W końcu jednak jeśli im się metro nie podoba, to niech siedzą w domu. Tak powoli przywracamy klasowy charakter miasta. Pod ziemią i w przeładowanych autobusach niech się kłębi tłuszcza, zaś po zastrzeżonych ulicach niech suną piękne bryki i grube portfele. Jednocześnie merowa Paryża pani Hidalgo jest rzecz jasna socjalistką i głosi z miedzianym czołem hasła równości społecznej. Socjalistyczny rząd przedstawił projekt nowego kodeksu pracy. Nikt nie przeczy, iż stary trzeba było zreformować, a przynajmniej uprościć, gdyż w tysiącach jego paragrafów gubili się najtężsi specjaliści. Z przejrzystością specjalnie się nie udało. Natomiast przez korygowane kartki przeleciał duch ekonomicznego liberalizmu konsekwentnie wspomagający szefów kosztem pracowników. Logika była w największym uproszczeniu taka, iż jeśli ułatwi się życie przedsiębiorcom, gdy chodzi o zwalnianie podwładnych, dyktowanie czasu pracy etc., to będą oni chętniej inwestować, tworzyć nowe miejsca pracy, co w konsekwencji przełoży się na zmniejszenie bezrobocia. Ciekawe, gdzie premier Valls wyczytał, że wzbogaceni kapitaliści będą się bawić akurat w postępową politykę społeczną? Tym razem ruszyła się cała Republika. Przez ulice wszystkich miast Francji przeszły niezliczone manifestacje związkowe, robotnicze, studenckie, ba – dołączyli się nawet licealiści. Młodzież paryska zorganizowała noce dyskusyjno-protestacyjne na symbolicznym placu Republiki. Doszło nawet do tego, że przeciw reformie opowiedziała się znaczna część parlamentarzystów rządzącej większości. Premier Valls, który coraz bardziej lubi grać rolę twardego człowieka, uznał jednak, że tym razem nie ustąpi. Zgodziwszy się na parę kosmetycznych poprawek, przedstawił nowy kodeks Zgromadzeniu Narodowemu. W normalnym głosowaniu projekt nie miał szans przejść. W konstytucji francuskiej istnieje jednak osobliwa zagwozdka. Jest to artykuł 49-3, na mocy którego ustawę można