Do upamiętniania bohaterów, z narażeniem życia ukrywających Żydów, najczęściej w skrajnie nieprzyjaznym, antysemickim środowisku społecznym, ten miłośnik Żydów, o iście „talmudycznej moralności”, wziął się już przed laty. Dziś sfinalizował swój plan. A MSZ w ramach projektu „Współpraca w dziedzinie dyplomacji publicznej 2016” dało Fundacji Lux Veritatis skromne 200 tys. zł – podobno na wyrycie nazwisk 1059 Polaków zamordowanych za ukrywanie Żydów. Kwota nielicząca się w tym gradobiciu finansowym, jakie dotyka Kościół od 26 lat. Nie dotacja tu zasmuca, lecz nieświadomość władz, iż biorą udział w przedsięwzięciu cynicznym i przewrotnym – takim, które Polacy zwykli z hebrajska nazywać hucpą. Może nie wiedzą, a może tylko udają nieświadomość tego, że nie o wyrycie nazwisk w kamieniu tu chodzi, lecz o wyrycie w mózgach Polaków dyskursu o Polakach i Żydach, który słychać z radiomaryjnych głośników i ambon: Polacy, jako dobrzy katolicy i obywatele kraju o wspaniałych tradycjach tolerancji, czynili, co tylko mogli, by uratować jak najwięcej Żydów w czasie wojny, choć tylko w Polsce karano za to śmiercią. Setki tysięcy ryzykowały życie, a tysiące to życie oddały, aby teraz niewdzięczne to plemię wytykało nam kilka czarnych owiec i szkalowało nas przed opinią światową. Taki to już jest ten naród i taka jego wiara. Ale my trwamy w miłosierdziu i karmimy potrzebujących pokąsaną ręką. Zakłamanie tego dyskursu jest tak diabelskie, że gniew chwyta rozpacz za gardło, nie pozwalając jej zawyć, a rozpacz wiesza się na gniewie, nie pozwalając mu unieść w górę pięści. Pewnie dlatego w środowiskach żydowskich trwa cisza wokół tego, co powstało w Toruniu. Porażone moralnie, woli milczeć. Straszny był los Żydów w małych miejscowościach, gdzie przez lata słuchano z ambon opowieści o przebiegłych Żydach, mordercach Pana Jezusa. Gdzie docierały „Role”, „Rycerze Niepokalanej”, „Podlaskie Rózgi” i inne endeckie szmatławce, siejące zabobon i nienawiść oraz wychwalające faszyzm. Dziś moralni spadkobiercy wydawców „Rycerza Niepokalanej” mają czelność sięgać po chwałę Sprawiedliwych i przywłaszczać sobie ich pamięć i ich dzieło. Ludzie, którzy bohatersko ukrywali Żydów przed antysemitami, są dziś bardzo starzy i nie mają siły protestować. Choć dla nas, dzieci ukrywanych i ocalałych, Sprawiedliwi są największą świętością, również nam trudno jest zabierać głos, aby nie zbrukać tej naszej świętości karczemną awanturą, którą taki głos mógłby wywołać. Ale ja nie potrafię milczeć. Syn ukrywanych, wydawanych przez sąsiadów i znów ratowanych – bezinteresownie lub interesownie – mam obowiązek mówić. Bo tak uczyniłby mój ojciec, gdyby żył. Tak, spośród może i kilkuset tysięcy Polaków zaangażowanych w ukrywanie dziesiątków tysięcy Żydów, około tysiąca poniosło śmierć. Najczęściej zostali wydani Niemcom lub granatowej policji przez chrześcijańskich sąsiadów. Około dwustu spośród nich (po dane proszę się zwracać do Centrum Badań nad Zagładą Żydów PAN i sięgać do ich publikacji) zostało zabitych nie przez Niemców ani polską policję, lecz przez samych sąsiadów szukających legendarnego żydowskiego złota. Czasem je znajdowali. Nierzadko też bywało, że ukrywający sami zabijali „swoich” Żydów, gdy kończyły się pieniądze. Różne, bardzo różne rzeczy kryją się za sformułowaniem „ukrywać Żydów”. Większość Polaków ukrywających Żydów czyniła to dla pieniędzy (w czym nie widzę niczego złego – tak przetrwali moi dziadkowie) lub przynajmniej za pieniądze. Tysiące innych ukrywały Żydów całkowicie bez