Obiecuje nam wydłubanie tej jankeskiej zakały i wyrwanie tego brukselskiego skrzepu z narodowej debaty publicznej. Wszystko wolno i żadnych ustaw o mowie nienawiści! Hura! Panie Prezesie! To teraz będzie już można powiedzieć, że „prostaki bez matury głosują na pisiory”? Albo „katofaszyzm jak rak zżera Polskę”? Na pewno? A może będzie można tylko powiedzieć, że „lesby i pedały do leczenia”, a „Tusk na szubienicę”? Czy na pewno Pan Prezes nie żartuje? Żadnego immunitetu chroniącego dobrą sławę Lecha Kaczyńskiego? Jana Pawła II? Będzie można w czasach Dobrej Zmiany jechać po nich jak po Komorowskim i Wałęsie? I nic za to nie będzie grozić urzędnikowi, nauczycielowi, uczniowi? No, trzymamy za słowo szanownego Pana Prezesa. A tak na serio, to już tylko w najbardziej zapadłych dziurach białego południa USA gadają takie bzdury jak w PiS. Bo kto tam już coś wie o życiu społecznym, ten rozumie, że jakieś słownictwo i unormowania języka debaty publicznej są konieczne, jeśli nie ma w niej zapanować powszechna nienawiść. W każdej dziedzinie życia panują jakieś obyczaje, które wyznaczają granice naszej wolności. Można iść po ulicy prawie nago, ale jednak nie całkiem. Można urządzić huczną imprezę, lecz o pewnej godzinie trzeba się uciszyć, bo sąsiedzi mają prawo do spokoju. To samo dotyczy debaty publicznej, występów w mediach czy wypowiedzi polityków. I tu panują pewne reguły, dzięki którym jakiś ład i porządek zastępują dzikość. Porządek gwarantujący, że wszyscy będą mogli czuć się bezpiecznie. Słowa obraźliwe, poniżające, dyskryminujące to bezpieczeństwo niweczą. Nie ma racjonalności i sprawiedliwości tam, gdzie bezkarnie latają kalumnie, inwektywy, pomówienia i szyderstwa. W takich warunkach o niczym nie można mówić spokojnie ani niczego ustalić. Jest tylko wrogość i wojna. I właśnie po to, by nie było wojny, lecz jakaś komunikacja, potrzebna jest tzw. poprawność polityczna. Dzięki niej eliminujemy, a przynajmniej maskujemy pogardę, uprzedzenia i wykluczanie, dając sobie szansę na porozumienie. Rzecz jasna, tak jak we wszystkim, również w poprawności politycznej możliwa jest przesada. Faktycznie, w wielu krajach powstała prawdziwa urzędowa nowomowa, słusznie wykpiwana przez satyryków i zwykłych ludzi. Obłudny, konformistyczny idiom, zalatujący jakąś „poprawnościową ideologią” i kryjący w sobie groźbę poważnych represji wobec tych, którzy pozwolą sobie poruszyć któryś z zakazanych tematów, był poważnym problemem na Zachodzie jeszcze kilkanaście lat temu. Współczesna poprawność polityczna jest jednak o wiele bardziej elastyczna, gdyż nawet tchórzliwi oportuniści zrozumieli, że służy ona nie temu, aby o pewnych rzeczach nie mówić, lecz wręcz przeciwnie – służy temu, żeby dało się o nich rozmawiać naprawdę. Każde społeczeństwo wykształca własne normy językowe w debacie publicznej. W Polsce też mamy coś w tym guście, choć na bardzo prymitywnym poziomie. Nie wolno mówić „Cygan” (mimo że Cyganie sami tak się zwą po polsku), ale wolno mówić „pedał”. Nie wolno mówić „sprzątaczka”, ale „kolesie” to już owszem. Naiwna nadwiślańska poprawność chroni godność mas oraz ludzi mieszczących się w rozmaitych większościach. Gorzej z mniejszościami, a zwłaszcza elitami (wyjąwszy te kościelne, rzekomo reprezentujące lud). Po nich można sobie jeździć bezkarnie. Polska jest krajem niemalże monokulturowym i homogenicznym. Mniejszości jest niewiele i są słabo zorganizowane. „Pedały” nie odpłacą „narodowcom” pięknym za nadobne, mimo swej wielkiej nad nimi liczebnej przewagi. Bo „narodowcy” udają, że są eksp