Przy-PISy Redaktora Naczelnego

Czasami publicyści mają szczęście znaleźć frazę, która staje się znakiem czasu, przechodzi do języka polityki i historii. Takie: „4 czerwca skończył się w Polsce komunizm”, „Wasz prezydent, nasz premier”, „Coś pękło, coś się skończyło”, „Polityka ciepłej wody w kranie” – było tego trochę. I oto jest nowa fraza, właśnie wymyślona przez znanego i aktywnego autora, socjologa, współpracownika m.in. POLITYKI. Odkąd się pojawiła na firmowym blogu autora, idzie jak burza przez internet. Ma już tysiące komentarzy i linków. Jest cytowana i omawiana na najpoważniejszych i najbardziej popularnych portalach, od Onetu po Gazetę.pl. Musiała trafić bezbłędnie w jakąś powszechną myśl, intuicję, emocję, nadając jej werbalną formę. Zaraz ją przywołam, ale niezbędne jest jeszcze małe wyjaśnienie. Otóż, fraza ta urodziła się autorowi podczas warszawskiego szczytu NATO, na marginesie wspólnej konferencji prasowej prezydentów Obamy i Dudy. Tak, to ta konferencja, podczas której prezydent Stanów Zjednoczonych „wyraził troskę” (gazety anglojęzyczne używają określeń mocniejszych, bliższych naszemu „besztaniu” czy „reprymendzie”) z powodu naruszeń przez nową władzę zasad i wartości zachodniej demokracji. Prezydent Obama doprecyzował, że chodzi o „rządy prawa, niezależne sądy i wolne media”, a zwłaszcza o „sytuację wokół Trybunału Konstytucyjnego”. Obserwując w TV spłoszonego prezydenta Rzeczpospolitej, którego na scenę publiczną wypchnął ukryty gdzieś Jarosław Kaczyński, krytyk polityczny Sławomir Sierakowski napisał to jedno historyczne zdanie: „K**wa, jaki wstyd!”. W oryginalnym tekście nie było gwiazdek, ale my zostańmy przy wersji soft. Bo tak: merytorycznie warszawski szczyt NATO nawet się udał, bo i nie mogło być inaczej. Był zresztą przygotowywany przez zawodowych dyplomatów i wojskowych ponad dwa lata. Organizacja tego „eventu” została przyznana Polsce wskutek zabiegów prezydenta Komorowskiego i dzięki osobistemu poparciu Obamy podczas jego spektakularnej wizyty w Polsce w 2014 r. Prawie 40 premierów i prezydentów zachodniego świata przyjechało i wyjechało z Warszawy bez żadnych incydentów. Kurtuazyjnie dziękowali, ale nad szczytem wisiała chmura politycznej żenady. Faktyczna głowa państwa, czyli Jarosław Kaczyński, na szczycie się nie pojawił, nie spotkał z żadnym z wpływowych gości (ani oni z nim), nie uczestniczył w przyjęciach, nie wygłosił toastu ani powitania. Gospodarz domu schował się przed zaproszonymi gośćmi, wysyłając majordomusa. Atmosfera była zwarzona, bo amerykańscy i europejscy przybysze doskonale zdawali sobie sprawę, że przybywają do innego kraju, niż zostali zaproszeni. Że w Polsce trwa lub już się dokonała rozprawa z mediami publicznymi, blokowany jest sąd konstytucyjny, atakowani sędziowie, że nowa władza kompletnie ignoruje opozycję, a także opinie Komisji Europejskiej i Rady Europy, czego przykład dała w przeddzień szczytu, uchwalając kolejną, prowokacyjną ustawę wymierzoną w TK. Dyplomaci towarzyszący swoim szefom dawali do zrozumienia, że „miejscowe władze” miały być traktowane z chłodnym dystansem, bez kordialności, osobnych pogawędek, sympatycznych gestów. A już „szczytem szczytu” były, wygłoszone przed całym światem, Obamowe połajanki wobec formalnych gospodarzy spotkania. Polacy, zwłaszcza o orientacji niepisowskiej, mieli w dniach zjazdu warszawskiego liczne dodatkowe powody do zażenowania. Kuriozum, ale jednak o randze międzynarodowego skandalu politycznego, była wystawa o polskiej drodze do NATO, pomijająca Wałęsę, Geremka, Kwaśniewskiego, Millera i wielu innych prawdziwych uczestników tego procesu, a e