Jak wiadomo, przed szczytem NATO w Warszawie najważniejsza decyzja była już znana: wzmocnienie wschodniej flanki staje się faktem. Ale była jeszcze jedna sprawa, trochę niewygodna dla gospodarzy – PP. Dudy, Szydło, Macierewicza – oraz ich szefa wszystkich szefów. Mianowicie demokracja i praworządność w Polsce, a konkretnie dobijanie Trybunału Konstytucyjnego. Obrońcy Trybunału (w uproszczeniu – dzisiejsza opozycja) mieli nadzieję, że prezydent Obama się nie przestraszy i poruszy tę sprawę w rozmowie z niezłomnym (jak sam o sobie mówi) prezydentem Dudą. Wszak strona amerykańska, począwszy od listu trzech („niedoinformowanych”) senatorów, w tym bohatera prawicy Johna McCaina, poprzez („niefortunne”) wypowiedzi sekretarza stanu Johna Kerry’ego, wystąpienia („wiecowego”) Billa Clintona, nie mówiąc już o mediach amerykańskich – wielokrotnie wyrażała zaniepokojenie tym, co dzieje się w Polsce. W przeddzień wyjazdu prezydenta do Polski „New York Times”, a wcześniej „Washington Post”, w komentarzach redakcyjnych wyrażały nadzieję, że Obama przypomni Dudzie o wartościach, których broni NATO. Dla odmiany strona rządowa w Polsce, dyplomacja pod wytrawnym kierownictwem ministra Waszczykowskiego, politycy PiS i media narodowe (primo voto „niepokorne”) na wszelkie sposoby usiłowały zniechęcić Jankesów do tematu. Zwłaszcza że konflikt wokół Trybunału, „sztucznie podsycany przez bankrutów politycznych, odstawionych od koryta”, został właśnie triumfalnie rozwiązany (wraz z Trybunałem – dodajmy). W trakcie bohaterskich całonocnych zmagań z samym sobą udało się w Sejmie – poprzez odrzucenie wszystkich poprawek opozycji – wypracować kompromis PiS-u z PiS-em. Opozycja w Sejmie, ledwo zdołała otworzyć usta, zaraz była uciszana, bo „znamy pański punkt widzenia” (lejdi Pawłowicz). Czymże jest jeden przebrzmiały konflikt o jakiś Trybunał w porównaniu z doniosłą tematyką szczytu? – mogła twierdzić strona polska. Wszak jesteśmy krajem suwerennym. Mamy to na piśmie, w formie specuchwały parlamentu. Wreszcie, dawaliśmy Amerykanom odczuć, że nie wypada, żeby supermocarstwo, korzystając z naszej gościnności w Warszawie, ingerowało w sprawy wewnętrzne demokratycznego państwa polskiego, które – jak to słusznie przypomniał historyk Macierewicz – cieszyło się demokracją dużo wcześniej niż Amerykanie, którzy zaczęli budować swoje państwo w XVIII w. Można powiedzieć, że Amerykanie żyli w hordach, kiedy Polska miała już Sejm. Nic więc dziwnego, że wieczorem 7 lipca zasiadłem przed telewizorem nie tylko z powodu meczu Francja-Niemcy, ale i z powodu rozgrywki obu prezydentów o Polskę, a konkretnie o to, czy Obama wspomni o Trybunale w rozmowie z Dudą. Najpierw, z ulgą, dowiedziałem się (oczywiście z „Faktów” TVN), że Trybunał górą. Dyrektor do spraw Europy w Radzie Bezpieczeństwa Narodowego USA Charles Kupchan powiedział, że spotkanie Obama-Duda ma dotyczyć stosunków dwustronnych z Polską, „włącznie z naszą troską w sprawie toczącego się w Polsce sporu na temat Trybunału Konstytucyjnego”. Była to najważniejsza wiadomość „Faktów”. Chciałem zatem zobaczyć, jak to wydarzenie przedstawią „Wiadomości” narodowe tuż po „Faktach” 7 lipca o godz. 19.30. I co na ten temat zobaczyłem? Nic. Nic a nic. Po prostu zupa nic. Polska telewizja publiczna (łamana przez narodową) w swoim najważniejszym programie informacyjnym nie wspomniała o tym ani słowem. Owszem, mówiono, że spotkanie obu prezydentów się odbędzie, ale o Trybunale i praworządności w Polsce jako jednym z możliwych tematów – ani słowa. Wręcz przeciwnie – podkreślano, że szczyt NATO nie ma nic a nic wspólnego z wewnętrznymi sprawami Polski. Czyli kabaret Ani Mru-Mru. Najwięcej zaś mówiono o drodze Polski do Paktu Północnoatlantyckiego. Telewidzowie otrzymali politycznie poprawny wykład najnowszej