Flaga w poprzeczne żółto-czarno-żółte pasy z herbem pośrodku; na herbie u dołu błękit wody, wyżej na białym tle czarny ptak i słońce. Dewiza zaczerpnięta z Christopha Martina Wielanda: „Żyć i pozwolić innym żyć”. Oto pod koniec XIX w., żeby ułatwić żeglugę, przeprowadzono na odcinku Dunaju rozdzielającym Serbię od Chorwacji (Austro-Węgier) istotne prace melioracyjne. Zmieniły one miejscami przebieg głównego nurtu rzeki tak, iż niektóre łachy i bezludne wysepki ongiś serbskie znalazły się po stronie chorwackiej i odwrotnie, inne jeszcze po prostu nie wiadomo gdzie. Przypomnijmy, iż były to czasy, kiedy burżuazja chorwacka ciążyła ku Serbii, w której z kolei silny był ruch opowiadający się za stworzeniem wspólnego państwa serbo-chorwacko-słoweńskiego pod berłem serbskiej dynastii Karadziordziewiciów. Jeżeli więc ktoś nawet słyszał o pogranicznym fluwialnym zamieszaniu, nie miał żadnego interesu w zadrażnianiu stosunków między narodami w imię jakichś trzcin i piasków. Podczas krojenia Jugosławii w 1995 r., które odbywało się wśród huku dział, prawdziwych i domniemanych masakr, w przededniu nieuniknionej wojny domowej, któżby miał głowę do takich problemów? Zapomniano o nich i podczas wchodzenia Chorwacji do Wspólnoty Europejskiej. W ten sposób pozostała na Dunaju licząca sobie siedem kilometrów kwadratowych wyspa niczyja. Rzadki prawnie przypadek terra nullius. Nic bardzo dziwnego, skoro nie miała nawet nazwy, że nikt z gatunku homo sapiens na niej nie mieszkał, a populacja ograniczała się do paru dzików, jeleni i ptactwa żywiącego się chmarami komarów zniechęcających skutecznie ewentualnych myśliwych czy ornitologów. Zresztą położenie na granicy dwóch co najmniej mało sobie życzliwych republik odstraszało również miłośników dziewiczej przyrody. Wszystko zmieniło się 13 lipca 2015 r., kiedy do odnalezionej na starych mapach wyspy, znając jej oryginalny status, dotarł z żoną i kolegą Czech Vit Jedlička. Natychmiast wziął ostrów w posiadanie i proklamował go wolnym i niepodległym państwem. 30-letni Jedlička jest po trochu liberałem (obyczajowym), po trochu idealistą. Swoje państwo widział jako miejsce spotkań ludzi wolnych, którzy pracując dla siebie nawzajem, stworzą coś na kształt hipisowskiej komuny. Stąd dumne imię Lieberland. Niestety, nad naiwną głową Czecha zawisły od razu chmury. Możesz ty, mogę i ja. 8 maja współwładcą Lieberlandu ogłosił się mieszkający w Szwajcarii Duńczyk Niklas Nikolajsen. Ty – oświadczył Jedličce – masz idee, ja mam za to pieniądze. Bez nich zaś nic nie wskórasz. Już choćby to, że trzeba państwo odkomarzyć, umocnić brzegi, zadbać o międzynarodowe uregulowanie statusu... Tymczasem traktat z Montevideo (1933 r.) stanowi, iż uznanie dyplomatyczne odrębności jakiegokolwiek terytorium wymaga, by miało ono mieszkańców i rząd. Z rządem nie ma problemów. Wystarczymy ty i ja. Ze stałymi mieszkańcami będą jednak na początku kłopoty. Lieberland to nie jakaś niebywała wyspa na Pacyfiku. Życie pierwszych naszych Robinsonów przyjdzie dofinansowywać: namioty, żywność, narzędzia... Tym zajmę się ja. Musiało dojść do zgody i doszło, chociaż po prawdzie dwaj panowie znacznie oddalone reprezentowali wizje. Szeroko rozpropagowana sprawa nowego państwa znalazła niemały oddźwięk i