Nie będzie już mowy o Polsce w ruinie, bezbronnej i spustoszonej. Zamiast tego będziemy pokazywać Polskę piękną, przyjazną i ambitną, w której są możliwości, wspaniali ludzie i pomysły – jak powiedziała premier Szydło. Inicjator PFN, minister Jackiewicz, mówi, że problemem są krzywdzące stereotypy, które psują nasz wizerunek. A walka ze stereotypami musi kosztować. Już zatrudniono ważną, międzynarodową firmę prawniczą, a do tego – zgodnie z wolą prezesa Kaczyńskiego – dojdzie ważna agencja PR. Kto bogatemu zabroni? Na pierwszy rzut oka sto milionów rocznie to fura pieniędzy, ponad dwa razy tyle, ile zbiera Wielka Orkiestra Owsiaka, i to na cel znacznie bardziej pożyteczny niż walka ze stereotypami, bo na wyposażenie szpitali, leczenie dzieci i starców, a nie na leczenie wizerunku i kompleksów. Podczas gdy dla Kory (nie wspominając mniej prominentnych chorych) dramatycznie brakuje lekarstw, rząd przeznacza miliony na „polską markę”, stereotyp, krzepiące filmy historyczne i podobne projekty, których nigdy nie będzie można rozliczyć, bo kto za kilka lat udowodni, że marka Polski się poprawiła? Jedna Nokia zrobiła (i zarobiła) dla wizerunku Finlandii więcej niż pięć filmów i dziesięć komisji. Pomijając utarte stereotypy (nieszczęsne „polskie obozy koncentracyjne”), mieliśmy do niedawna całkiem dobrą reputację, „zielona wyspa”, wzorowa transformacja, Oscar dla „Idy”, sukcesy uczniów w informatyce oraz inne powody do zadowolenia. Nie było do pomyślenia, żeby jakiś prezydent (a co dopiero prezydent USA) podczas wizyty w Polsce, w rozmowie w cztery oczy, a następnie publicznie, wobec całego świata beształ nasz kraj, w obecności oniemiałego prezydenta RP. Nie było do pomyślenia, że będziemy w konflikcie z liderami Unii Europejskiej i z Komisją Wenecką. Mieliśmy zieloną wyspę – mamy zieloną wsypę. Sto milionów złotych rocznie to nie majątek, jeśli chodzi o nasze możliwości, ale to wyrzucone pieniądze, jeśli chodzi o zmianę opinii Białego Domu, senatora McCaina i w ogóle Waszyngtonu. Jeżeli wygra Hillary i demokraci, to nadal będziemy się mieli z pyszna i zmiana ambasadora w Waszyngtonie pomoże tyle, co umarłemu kadzidło. Jeżeli wygra Trump, to zobaczymy, czy modły polskiej premier i prezesa PiS na Jasnej Górze zostały wysłuchane. W końcu jakiś pożytek z państwa wyznaniowego powinien być. Najtańszym sposobem poprawy wizerunku byłaby zmiana rządu. Można powiedzieć dużo złego o rządach Tuska i Komorowskiego (w końcu przegrali z kretesem), ale marka i wizerunek Polski za granicą były dobre, lepsze niż w kraju, i to bez wydawania na ten cel milionów. Ile musiałaby kosztować naprawa szkody dla naszego kraju, jaką wyrządziła minister Anna Zalewska, której żałosne krętactwa wokół zbrodni w Jedwabnem i pogromu kieleckiego na pewno nie zostaną zapomniane przez wrogie Polsce media. Grabowski, Engelking, Tryczek, Cała – czy pani minister ich czytała, czy jest zielona z historii? Iluż trzeba będzie zaprosić dziennikarzy, ekip telewizyjnych, stypendystów, profesorów doktorów, żeby ratować wizerunek Polski przed jedną minister. Taniej i lepiej byłoby ją od razu zwolnić – wówczas w świat poszłaby wiadomość, że polska minister edukacji (!) wyleciała z rządu, ponieważ nie wiedziała, jacy to antysemici mordowali Żydów. Dla wizerunku naszego kraju byłoby to tańsze i bardziej skutecznie niż wysłanie plutonu prelegentów za ocean. Kiedy Ministerstwo Kultury zabrało się do naprawy (?) Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku (inicjatywa Tuska, więc trzeba ją objąć „dobrą zmianą”), najpoważniejsi znawcy historii naszego regionu za granicą, m.in. Timothy Snyder i Norman Davies, uderzyli na alarm. Ile musiałby kosztować (faktycznie nie do kupienia) esej znanego historyka amerykańskiego Timothy’ego Snydera, profesora Uniwersytetu Yale, autora doniosłych książek o hi