Czyszczenie Platformy trwa

Przed wrześniem musimy pozbyć się złogów, tych, którzy zamiast pomagać, tylko nam szkodzą – tłumaczył na gorąco jeden z ważnych polityków Platformy. Było środowe popołudnie, w Sejmie trwało ostatnie posiedzenie przed parlamentarną przerwą, a nieopodal w budynku Czytelnika, gdzie mieści się siedziba PO, właśnie skończył się zarząd krajowy, na którym zdecydowano o wyrzuceniu z partii trzech posłów oraz jednego radnego z lubuskiego sejmiku (na wniosek szefa tamtejszych struktur). Zasiadający w zarządzie polityk, mówiąc o „złogach”, miał na myśli Michała Kamińskiego, Jacka Protasiewicza, Stanisława Huskowskiego i Tomasza Możejkę. Nie wykluczył przy tym, że relegowanych może przybyć (na cenzurowanym są m.in. Stefan Niesiołowski i Bożenna Bukiewicz). – Koniec z pobłażliwością, przymykaniem oczu na intrygowanie, kwestionowanie decyzji i polityki obecnych władz. Nie podoba się, droga wolna! – tłumaczył. Platforma musi zewrzeć szyki i „być jak jedna pięść” – jak to określa nasz rozmówca. Na defetyzm nie ma miejsca. Raz, że PiS ani na chwilę nie zwalnia tempa w przykrajaniu demokracji do swoich wyobrażeń, dwa – po stronie opozycji dominuje raczej nastrój konkurencji niż konsolidacji. Na szersze i mniej doraźne porozumienie opozycyjnego bloku na razie się nie zanosi. KOD zaczyna być postrzegany jako inicjatywa „jednej sprawy”, a zainteresowanie obroną Trybunału Konstytucyjnego wyraźnie słabnie – podobnie jak zaufanie do samej instytucji (według lipcowego badania CBOS działalność TK negatywnie ocenia 39 proc. Polaków, pozytywnie – 27 proc.). O koalicji Wolność, Równość, Demokracja niewiele już słychać; PSL sprawia wrażenie partii w letargu; zaś Petru gra wyłącznie na siebie. Nowoczesna już nie tylko zaczepia, ale zwyczajnie atakuje PO, a od jesieni będzie mieć ku temu dodatkową sposobność, bo 7 września ruszy powołana w ubiegłym tygodniu komisja śledcza ds. afery Amber Gold. To będzie pokazówka, dzięki której PiS będzie mógł pognębić Platformę, a przede wszystkim uderzyć w Donalda Tuska. Niemniej, sądząc po ostatnich zaczepnych wypowiedziach posła Nowoczesnej Witolda Zembaczyńskiego, który będzie zasiadał w komisji, także partia Petru spróbuje ugrać swoje. Podczas sejmowej dyskusji na temat powołania komisji Zembaczyński zaatakował: „Złota era Platformy Obywatelskiej nieubłaganie się zakończyła, ale na wyjściu trzeba się jeszcze rozliczyć”. Posłowie PO, w tym Grzegorz Schetyna, nie wytrzymali. Zaczęli pokrzykiwać na posła oraz jego promotora Ryszarda Petru, żeby zapisali się do PiS i rozliczyli z kampanii – to nawiązanie do odrzucenia przez PKW sprawozdania finansowego Nowoczesnej, a co za tym idzie, grożącej utraty pieniędzy z subwencji. Nerwowość Schetyny wynikała także z tego, że Witold Zembaczyński jest synem jednego z zasłużonych działaczy Platformy, byłego prezydenta Opola, a obecnie radnego wojewódzkiego Ryszarda Zembaczyńskiego, któremu, jak słychać, partia pomagała kilkakrotnie w potrzebie. Dlatego ataki młodego posła są tu odbierane jako niegodziwość. Ale Nowoczesna próbuje odrabiać straty wobec PO, bo w ostatnich kilku badaniach Platforma ją wyprzedziła. Mściwy Miś Teraz sondażowa szala może znów przechylić się na korzyść Nowoczesnej – jeżeli oczywiście wrogom Schetyny uda się przekonać opinię publiczną, że wyrzucono ich „za niewinność”, a lider PO to nieudolny satrapa, który zajmuje się jedynie wycinaniem ludzi. Taką próbę podjął w pierwszej kolejności Michał Kamiński. Jeszcze niedawno, pytany o możliwość „czyszczenia kadr” w PiS, przekonywał, że Jarosław Kaczyński jest „wiernym uczniem Józefa Wissarionowicza Stalina”. Dziś w podobnym stylu atakuje Schetynę, zarzucając mu, że jego priorytetem jest „zemsta na politycznych przeciwnikach”, i insynuując, że przewodniczący PO stoi za aferą taśmową, a także „jest cichym sojusznikiem Jarosława Kaczyńskiego” („Rzeczpospolita”). Kamiński, mimo że ma dopiero 44 lata, w swojej politycznej biografii zebrał już sporo pozycji. Startował z nacjonalistycznego NOP, przeszedł przez ZChN, Przymierze Prawicy, PiS, PJN, aż wreszcie trafił pod drzwi PO. A stamtąd nie byle gdzie, bo do samej kancelarii premier Kopacz. Kiedyś „omisiał” Jarosława Kaczyńskiego, potem podobnymi sztuczkami zdobył sympatię Ewy Kopacz. Jest jednym z jej zaufanych, choć w PO nie cieszy się poważaniem – dlatego wykluczenie go z szeregów partii było tam najmniej krytykowane (szybko pojawiły się też memy: „Misiek do wynajęcia”). Obecne władze PO zarzucają mu, że „wypuszczał do mediów” informacje, często przeinaczone, że inspirował niepochlebne publikacje o Schetynie i próbował budować przekonanie, że partia i wyborcy tęsknią za Ewą Kopacz. Na to, że za jego sprawą w partii tworzy się „państwo w państwie”, stronnicy Schetyny narzekali już kilka miesięcy temu: – Różne rzeczy sufluje. Bajeruje Ewę, wciska jej, że jest skrzyżowaniem Obamy i Thatcher! – zżymał się wówczas jeden z nich. Dziś opowiada: – Ewa liczyła, że będziemy wyrzucać Miśka z klubu przy szerszym audytorium. Że będzie mogła zorganizować jakiś pokazowy protest, potem pójdzie to do mediów, a my pod presją sugestii o rozłamie się wycofamy. Ale ją zaskoczyliśmy i wyrzuciliśmy go od razu z partii! Jak relacjonuje inny uczestnik środowego zarządu: – Pokłóciła się z Gawłowskim [p.o. sekretarza generalnego], ponieważ próbowała udowadniać, że Michał nie jest członkiem partii, więc nie można go z niej wyrzucić. Ale Staszek był na to przygotowany. Bo Kamiński złożył deklarację członkowską i został posłem, a według naszego statutu to wystarczy, żeby stać się członkiem PO [art. 8, pkt 3]. Może Misiek nie wiedział, a może jej nie powiedział? Kopacz walczyła o Kamińskiego i pozostałych wyrzucanych podczas zarządu, ale poniosła znaczącą porażkę – poparł ją tylko Bogdan Borusewicz, który, jak słyszymy, z zasady jest przeciwny wyrzucaniu kogokolwiek. Protasiewicz i Huskowski to trochę inna historia. Tu kluczowy jest Wrocław i przepychanka w samorządzie. Posłowie obwiniani są o rozłam w regionalnej PO i doprowadzenie do utraty władzy w dolnośląskim sejmiku oraz w radzie Wrocławia. W skrócie chodzi o przejście sześciu miejskich radnych PO do Nowoczesnej oraz o wyjście z partii grupy radnych sejmiku – na czele z uchodzącym za człowieka Protasiewicza marszałkiem Cezarym Przybylskim – rozpad koalicji i utratę przez PO wicemarszałka. Protasiewicz z Huskowskim mieli podburzać regionalnych działaczy do buntu. W efekcie PO znalazła się wraz z PiS w opozycji. Do koalicji powróciła dopiero, kiedy samorządowcy przestraszyli się, że Schetyna, chcąc odbić sejmik, dogada się z PiS (przewodniczący PO spotkał się w tej sprawie z wiceprezesem PiS Adamem Lipińskim). Na jednym z wcześniejszych zarządów Bogdan Borusewicz całą intrygę nazwał majstersztykiem. Ale jednocześnie z otoczenia Ewy Kopacz zaczęły być kolportowane pogłoski o układaniu się Schetyny z PiS. I to tuż przed ważnym dla PO wydarzeniem – konwencją programową Polska Obywatelska 2.0, zorganizowaną we Wrocławiu. To miał być ostatni mocny akord przed wakacjami. Ale całość nie bardzo się przebiła i to nie tylko z powodu szkodzących wizerunkowi Schetyny plotek, ale przede wszystkim dlatego, że w tym samym czasie w Warszawie odbywał się kongres PiS, na którym wybierano nowego starego prezesa. Kaczyński swoim wystąpieniem przykrył event Platformy. Bo choć ostatnio głośno było o wewnętrznych walkach w PO, to przecież głównym przeciwnikiem Schetyny jest Jarosław Kaczyński. Przewodniczący PO nie ma łatwego zadania także z jeszcze jednego powodu – chodzi o świadomość społeczną, a właściwie jej deficyt. Politycy PO zdają sobie sprawę, że jeszcze przez co najmniej rok–dwa PiS będzie „teflonowy” – tym bardziej że rozdaje publiczne pieniądze i zapowiada realizację kolejnych populistycznych pomysłów. Trudno formować przekaz do Polaków, wytykać błędy i wskazywać zagrożenia ze strony partii rządzącej, jeśli mówi się do wyborców, dla których polityka jest materią rozszczepialną. Bo trudno inaczej wytłumaczyć fakt, że największym brakiem zaufania (poza Januszem Korwin-Mikkem) cieszą się Jarosław Kaczyński oraz Antoni Macierewicz, a jednocześnie Polacy najbardziej ufają podległym prezesowi PiS i współpracującym z Macierewiczem Andrzejowi Dudzie i Beacie Szydło (lipcowy sondaż CBOS). Oznaczeni oburzeni Zanim jednak Platforma uderzy jesienią w PiS, obecne władze – jak słyszymy – muszą uporać się z sytuacją w partii, oczyścić pole, wiedzieć, na kim mogą polegać. Bo część platformersów mentalnie wciąż nie przeszła do opozycji – gdzie obowiązują inne zasady niż w partii rządzącej; więcej jest pracy niż profitów. Rozprawę z wewnętrzną opozycją Schetyna i Neumann przeprowadzili precyzyjnie. Chodziło o wycięcie „chorej tkanki” z jak najmniejszym marginesem – spodziewano się przecież komentarzy wieszczących rozłam w Platformie. W środę Schetyna spotkał się z sympatyzującymi z Kopacz Cezarym Grabarczykiem i Cezarym Tomczykiem. Potem był zarząd i zapowiedź, że możliwe są kolejne wykluczenia, jeśli ktoś będzie podburzał działaczy. Tego samego dnia schetynowcy spotkali się z grupą parlamentarzystek PO (bo wśród nich była premier ma swoje stronniczki). Na następny dzień zaplanowano klub, a na piątek – zarząd, jeśli będzie się zanosiło na konieczność wykluczenia kolejnych osób. Mome