W wydanym jeszcze za życia księcia Benewentu Charles’a Talleyrand-Périgorda i posiadającym jego autoryzację „Zagubionym albumie” (wyd. 1829 r.), znajdujemy taką oto, mającą charakteryzować jego rządy, anegdotę: „Przez wiele dni, wychodząc z pałacu, żeby wsiąść do karety, spotykał Talleyrand przed nią elegancko ubranego mężczyznę z kapeluszem w ręku, który głęboko mu się kłaniał. Kim jesteś przyjacielu? – zapytał wreszcie książę. – Jestem waszym stangretem dostojny panie. – Aha – jesteś moim stangretem; a czegóż chcesz ode mnie mój stangrecie? – Dostojny panie, rzekł pokornie stangret; chciałbym, żeby mi płacono. Aha – jesteś więc moim stangretem i chciałbyś, żeby ci płacono; dobrze, zapłaci się wam mój stangrecie. – A kiedy? Hmm... mruknął Talleyrand, przyglądając się bacznie stangretowi i jednocześnie wsiadając do karety – jesteście zaiste bardzo ciekawscy, mój stangrecie”. Czy stangret został ostatecznie opłacony, o tym już historia nie wspomina. Należy jednak raczej powątpiewać w taką możliwość, skoro bezpośredni przełożony księcia Benewentu cesarz Napoleon I Bonaparte zwykł był mawiać: „O wiele łatwiej przekonuje się ludzi i zwraca ich uwagę, mówiąc im absurdy niż prawdę w oczy”. W ogóle przyznać trzeba, iż przywódcy Pierwszego Cesarstwa mówili wiele rzeczy, które wielce by się podobały panującym nam dzisiaj w Rzeczpospolitej. Ograniczmy się do bon motów dwóch już przywołanych postaci. Napoleon: „Jeśli się dobrze zastanowimy, dojdziemy do wniosku, iż wolność to w polityce bajka-kołysanka, służąca do usypiania rządzonych”. „Prawdomówność jest w polityce nonsensem”. Talleyrand: „Konstytucja powinna być krótka i niezrozumiała”. „Jeżeli społeczeństwo nie jest w stanie stworzyć zadowalających nas władz, władze powinny stworzyć sobie społeczeństwo”. Problem w tym, iż ci sami mężowie stanu głosili też, niestety, tezy, które pani Szydło, Dudzie i ich spiritus movens zapewne nie poszłyby w smak. A wręcz mogłyby wzbudzić ich gniew i przekonanie, że znowu się do nich ktoś przyczepia. Napoleon: „Stosowne wynagradzanie to spłata zasług; obdarowywanie to korupcja”. „Najlepszym sposobem na dotrzymywanie słowa jest nieobiecywanie niczego”. „Drażliwość i podejrzliwość rządzących są najlepszym dowodem ich słabości”. Talleyrand: „Ministerstw nie rozdziela się jako rekompensat”. „Największa kalumnia, jaka może nas dosięgnąć, to prawda o nas”. „Wszystko, co jest przesadne, jest bez znaczenia”. „Nienawiść do obcych była do usprawiedliwienia w czasach barbarzyńskich, jest niedopuszczalna w świecie cywilizowanym”. W rozmowie z królem Talleyrand na słowa Ludwika XVIII „Funkcje publiczne będą u nas godne szacunku, bo będą darmowe” odpowiedział: „Darmowe? To dopiero będzie nas koszto