Redaktor Maciej Kożuszek (przepraszam za żart w tytule) nie ma ani jednego dobrego słowa dla Hillary Clinton, natomiast co do Trumpa, to warto zaryzykować, „bo Polska może na nim potencjalnie zyskać więcej niż na kontynuacji rządów demokratów”. „GP” widzi podstawy do ostrożnego optymizmu, „trzeba postawić na Donalda Trumpa”. Tym, którzy wiążą nadzieje z Trumpem, pozwalam sobie streścić obszerną, „jeszcze ciepłą” (25 lipca) publikację znanego tygodnika „The New Yorker” o tym, jak Trump został Trumpem. Amerykański dziennikarz Tony Schwartz (jest w Wikipedii) w 1985 r. otrzymał propozycję od samego Trumpa, żeby mu pomógł w napisaniu jego biografii. Warunki wymarzone: Trump i Schwartz otrzymają na okładce status współautorów, po połowie zaliczki (pół miliona dolarów) i dochodów ze sprzedaży (kupiono ponad milion egzemplarzy). Schwartz przyznaje dzisiaj, że miał skrupuły, czy stać się współautorem kontrowersyjnego miliardera („pudrowałem świnię”), ale – jak przyznaje – skusiły go pieniądze. „Wiedziałem, że się sprzedaję” – mówi. Książka „The Art of the Deal” (w wolnym przekładzie „Sztuka interesu”) była przez 48 tygodni na liście bestsellerów „New York Timesa”. Przez następnych 30 lat Schwartz milczał na temat Trumpa i odszedł od dziennikarstwa. Wziął pieniądze i zniknął z mediów. Przez półtora roku nie odstępował Trumpa na krok, miał prawo „podsłuchiwać” wszystkie jego rozmowy telefoniczne z biura, potem napisał książkę i zamilkł. „Obudził się” dopiero teraz, w czasie kampanii, kiedy usłyszał, jak Trump mówi: „Potrzebujemy przywódcy, który napisał »Sztukę interesu«”. Perspektywa, że Trump może zostać prezydentem, „przeraziła mnie” – mówi teraz w „New Yorkerze”. Nie z powodu ideologii Trumpa (podejrzewa, że nie ma żadnej), ale z powodu jego osobowości, patologicznie impulsywnej i egocentrycznej. „Gdybym teraz milczał, a Trump został wybrany, nigdy bym sobie nie wybaczył – mówi Schwartz. – Mam głębokie wyrzuty, że przyczyniłem się do większego zainteresowania nim i pokazałem go lepszym, niż jest. Jestem przekonany, że jeśli Trump zwycięży i pozna szyfr do broni jądrowej, to całkiem możliwe, iż może to doprowadzić do zniszczenia cywilizacji”. Zapytany przez autora artykułu, jaki tytuł dałby swojej książce dzisiaj, odpowiedział: „Socjopata”. Trump nie pasuje do żadnego typu osobowości, jaki znałem – mówi Schwartz. Miał obsesję publicity i manię wielkości. Podobało mu się, że jego nazwisko będzie na okładce, zażądał tylko większych liter. „Zdolność skupienia – żadna”. Nie było sposobu, żeby skupił się na jakiejkolwiek sprawie dłużej niż pięć minut, poza własną wielkością. Brak zdolności koncentracji jest w przypadku kandydata na prezydenta alarmujący. Sam Trump w rozmowie z dziennikarzem „New Yorkera” uważa, że jest odwrotnie – ma on zdolność doprowadzania do kompromisu. Stąd tytuł „Sztuka interesu”. Schwartz jest bardzo złego zdania o intelekcie Trumpa. Powierzchowny ignorant. Jego pierwszym źródłem informacji jest telewizja. „Wątpię, czy w dorosłym wieku przeczytał choć jedną książkę do końca”. Przez 18 miesięcy, kiedy nie odstępował swojego bohatera, Schwartz ani razu nie widział książki ani w domu Trumpa, ani w biurze. Zapytany przez dziennikarkę Fox News o swoją ulubioną książkę, Trump wskazał „Na Zachodzie bez zmian”, ale dopytywany, powiedział: „Czytam fragmenty, rozdziały – nie mam czasu”. Ani razu nie odciął Schwartza od „podsłuchiwania” swoich rozmów telefonicznych. Był zachwycony, że ma słuchacza. „Gdyby miał trzysta tysięcy słuchaczy, byłby jeszcze bardziej szczęśliwy”. Trump przyznał w książce: „To, co mnie napędza, to uwaga publiczna, powszechne uznanie, duże, większe, największe”. „Kłamstwo jest jego drugą naturą – mówi Schwartz. – Potrafi przekonać siebie, że cokolwiek w danym momencie mówi, jest prawdą, czymś zbliżonym do prawdy lub po