Ma za swoje! Grzechem i pokutą są wakacje. Siedzieć w domu znaczyłoby marnować czas i życie. Przecież pracuje się po to, by móc przestać, czyli dla wakacji. To one mają być życiem. Więc żyjmy! Oto imperatyw turysty. Za niskie ambicje, za próżną świata ciekawość, za nadmiar pieniędzy, które trzeba wydać, za euforię widoku pradawnego i niewzruszonego morza, za żywiczny powiew lasu i ożywczą bryzę mały Epikur zapłaci cenę licznych upokorzeń. Człowiek-turysta, homo-viator, rusza z posad bryłę swego małego świata, uciekając z domu na trzy tygodnie, w wielkiej nadziei na nie wiadomo co. W nadziei nieokreślonej i bezmyślnej, chaotycznej i otumaniającej. W poczuciu, że musi wykorzystać życie, bo życie bez ruchu jest tylko czekaniem na śmierć. Ucieka więc przed nią na wakacje. Daje sobie jeszcze jedną szansę. A potem wraca skruszony, choć wzbogacony mądrością, iż wszędzie źle, ale w domu najmniej. Obiecuje sobie, że już usiedzi na miejscu, że już nie będzie się wygłupiał i pchał, gdzie go nie proszą i nie potrzebują. Lecz za rok złamie obietnicę, bo zdrada jest jego drugą naturą. I znów klęska, bo gdziekolwiek człek pojedzie, zabrać musi samego siebie. Swój mózg, a nawet swoje kiszki. Swój lęk i wieczne pytanie, co właściwie powinien ze sobą zrobić, żeby to wszystko nabrało jakiegoś sensu? W poszukiwaniu kilku chwil spokoju i komfortu, szczypty zachwytu, ułudy prestiżu, gnany obawą, że ominie go coś, co jest tam, gdzie go nie ma, pielgrzymuje człowiek-turysta w tłumie podobnych mu śmiesznych wakacyjnych nomadów do sanktuariów własnej świętości, by ukorzyć się przed sobą i znaleźć usprawiedliwienie swego marnego żywota. Niestety, sanktuarium jest puste, bo to tylko ja. Z naciskiem na tylko. Wakacje są czasem daremnej ucieczki człowieka od siebie i znajdowania siebie, oczekującego już na siebie, gdziekolwiek się uda. Małe „ja” spotyka swoje duże „Ja”, swojego wewnętrznego ojca. O, kogóż my tu widzimy? Naprawdę myślałeś, że lecąc na Kretę albo do Rzymu, nie spotkasz mnie, czyli siebie? Czekam na ciebie już na lotnisku, synu. Zresztą tylko ja czekam, zagubiony fajtłapo. Idź, kochasiu, za napisami „exit” – to najważniejszy i ostateczny twój drogowskaz, gdziekolwiek się udasz. Po drodze zaś nie zapomnij zrobić siusiu. Jak ocalić własną godność w letniej emigracji, wyzbytej wszelkiego tragizmu i jałowej jak te nasze globalnie beznadziejne rozmowy o tym, co widzieliśmy i co zjedliśmy? Jak odzyskać prawo do istnienia w tłumie na lotnisku, pod Fontanną di Trevi, w Luwrze, w Alhambrze? Oto i wielka kwestia wakacji. O nią toczy się wojna. Wojna bezdusznych lotnisk i chaotycznych dworców, pięknych murów i pięknych obrazów z żywymi ludźmi, którzy kłębią się pokorną ciżbą, żeby polecieć, zjeść, zobaczyć, położyć się do łóżka. Co wspanialsze jest: człowiek czy jego dzieło? Czy w tłumie jesteśmy ludźmi, czy już tylko biomasą? Ilekroć jestem w wielkiej galerii lub zwiedzam wspaniałe zabytki (a zawsze otacza mnie tłum współturystów), moja percepcja i myśl rozdarte są między te dwie rywalizujące ze sobą stronnictwa: żywi ludzie i wspaniałe dzieła ludzi już najczęściej nieżyjących. Jak to możliwe, że ludzie, tacy sami jak my, turyści, dokonali tych cudów? A może jednak to byli jacyś lepsi ludzie, a my jesteśmy tylko ich marną podróbką? Z drugiej strony, któryż obraz, któraż budowla może równać się pięknem z piękną turystką? Kwestia godności nie jest więc beznadziejna. Jakiś ratunek znajdujemy przynajmniej w pięknych turystkach. Dobre i to. Wędrując w poszukiwaniu wyższego świata, uciekając przed własną pospolitością i