W cieniu głośnych wydarzeń, takich jak wizyta papieża czy rozbój w telewizji publicznej, niezauważona przeszła pewna skromna, ale wymowna uroczystość na ulicy Nowogrodzkiej: kwiaty, adres dziękczynny, hołd przywódców opozycji ofiarowany prezesowi Kaczyńskiemu. Schetyna, Petru i kilku innych mówców podziękowało przedstawicielom władzy za to, że wyręczają opozycję, pozwalając jej spać snem spokojnym i śnić o zwycięstwie. Istotnie: po co nam opozycja, skoro jest rząd? Od ubiegłorocznych wyborów mamy gabinet osobliwości, który znakomicie pełni obie role – władzy i opozycji. Nie mają racji profesorowie Czapiński i Markowski, utrzymując, jakoby w Polsce niski był kapitał zaufania i wola współpracy, a wysoka nieufność i podejrzliwość. Wręcz przeciwnie – współdziałanie władzy i opozycji układa się dobrze, i to nie od dzisiaj. Zaczyna to być polską tradycją. Przypomnijmy, że poprzednia władza do tego stopnia nie zawracała sobie głowy opozycją, że uważała, iż nie ma z kim przegrać. Kiedy na horyzoncie pojawił się bliżej nieznany Andrzej Duda, mówiono, że jest to człowiek znikąd. Nie z ówczesnej opozycji, tylko znikąd. Lepiej poinformowani dodawali, że z Krakowa. Ówczesny prezydent Komorowski oraz jego zasłużeni doradcy i szefowie kampanii potraktowali kandydata znikąd elegancko i po rycersku. Nikt nie zakłócał jego spotkań z wyborcami, nikt nie buczał i nie gwizdał, a pierwsza dama nie usiłowała się zaznaczyć ani rywalizować pod żadnym względem, postanowiła pozostać sobą i nic nie zmieniać, nawet krawcowej. Krawcowe nie wygrywają wyborów – szeptali jej do ucha zausznicy. A tymczasem wybory wygrała krawcowa. Ówczesna premier Ewa Kopacz elegancko nie dostrzegała, jak „elekt znikąd” tygodniami nie raczył się z nią spotkać, a na uroczystości w Westerplatte ignorował ją, jak gdyby była wrakiem pancernika „Schleswig-Holstein”. Dżentelmeńskie maniery Andrzeja Dudy zostały mu wybaczone w ramach harmonijnej współpracy władzy z opozycją. Redaktor Jacek Nizinkiewicz („Rz”) pisał niedawno, że „Tusk wraca w złym stylu (…) nie przepuści okazji, żeby zaatakować przeciwników”. Kiedy liderzy państw ustawiali się do fotografii, Tusk „Robił wszystko, żeby nie stanąć obok prezydenta Andrzeja Dudy. (…) W końcu Tusk skapitulował i ze skwaszoną miną stanął obok polskiego prezydenta. Nie próbował jednak nawet nawiązać z nim kontaktu, demonstracyjnie odwracając się w drugą stronę…”. Oburzony niegodnym zachowaniem Tuska, pozwalam sobie zapytać, czy szanowny kolega z „Rzeczpospolitej” przypomina sobie obchody w Westerplatte, w czasie których prezydent Duda, stojąc obok Ewy Kopacz, nie tylko nie próbował nawiązać kontaktu, ale jeszcze odwrócił się od niej i odszedł, jak gdyby nie zauważając szefowej rządu polskiego? Andrzej Duda, obdarzony świetnym refleksem (złapał przecież hostię w locie), nie mógł nie zauważyć, kto stoi obok niego. Gdyby redaktor Nizinkiewicz wychowywał zarówno Tuska, jak i Dudę – tobym rozumiał, ale uczyć savoir-vivre’u tylko jednego z nich, to chyba nie jest w dobrym stylu? Prawo i Sprawiedliwość potrafi być wdzięczne. Od pierwszych chwil rządzenia prześciga się w uprzejmościach pod adresem opozycji. Prym wiedzie prezydent Duda, który jeszcze w kampanii wyborczej rozdawał (trzeba przyznać, że z powodzeniem) kosztowne obietnice, a to wynagrodzi krzywdę frankowiczom, a to skróci wiek emerytalny, a przede wszystkim będzie dialog, porozumienie, wspólnota, żadnego odwetu. Teraz pan prezydent w dzień umacnia wschodnią flankę (skutecznie!), a w nocy podpisuje, co mu partia podsunie, oraz demontuje to, co prezes wskaże. Też skutecznie. Jako prawnik z wykształcenia pan prezydent skupił się na demontażu państwa prawa, resztę wykonuje rząd, czyli gabinet. Opozycja nie musi nic robić, niczego ujawniać – co się dzieje, widać z daleka, nawet z Waszyngtonu. Także premier Szydło pomaga jak może