W „Rachunku za igrzyska” przypomina Tadeusz Olszański słynnego fińskiego długodystansowca Lasse Virena, zwycięzcę biegów na 5 i 10 km w Monachium i Montrealu, który zapytany, jak to robi, odpowiedział: „Żeby zwyciężać i zdobywać medale, trzeba mieć charakter i dobrego lekarza”. W ostatnich miesiącach uciekinier na Zachód Grigorij Rodczenkow stwierdził mniej więcej to samo, tyle że przypisał rosyjskim atletom powszechne i systematyczne obcowanie z „dobrymi lekarzami”. Kanadyjski przedstawiciel organizacji do walki z dopingiem w sporcie wyczynowym Richard McLaren natychmiast zajął się sprawą i zgłosił wniosek o wykluczenie z igrzysk olimpijskich rosyjskich lekkoatletów, a za chwilę sportowców rosyjskich wszelkich dyscyplin. Dajmy sobie na chwilę spokój z samą istotą dopingu i zastanówmy się, kto to mówi, kto wyklucza i żąda sankcji? Zgoła nie tak dawno miała Kanada nieprzyjemne problemy ze swoim mistrzem i gwiazdorem Benem Johnsonem. Fenomenalny ten sprinter nafaszerowany był niedozwolonymi środkami farmakologicznymi jak, nie przymierzając, pierogi kapustą. Dopieroż zrobił się skweres. Raz Johnsona zawieszano, raz odwieszano i zdyskwalifikowano ostatecznie dopiero w wyniku zatwardziałej recydywy. Również wtedy jednak nikt nie zainteresował się specjalnie jego „dobrymi lekarzami” i innymi ich pacjentami. Po McLarenie głos zabrał przewodniczący CIO Thomas Bach. Nie będziemy mu wypominać sprawy Florence Griffith-Joyner, gdyż, jeśli można, lepiej źle o zmarłych nie mówić, a ona swoje napompowane sukcesy przypłaciła życiem w wieku 38 lat. Nie sposób zapomnieć jednak o Lance’u Armstrongu – siedmiokrotnym (sic!) zwycięzcy Tour de France. Każde dziecko, każdy widz, który o kolarstwie nie miałby nawet zielonego pojęcia, wiedział i widział, że jest to nadziewany brojler i oszust. Z tego już choćby tylko powodu, że nie wjeżdża się rowerem na Alpe d’Huez czy Le Tourmalet jak na pagórek pod Radomiem. Tylko rozliczne amerykańskie instytucje antydopingowe przez 10 lat niczego nie zauważały i nie podejrzewały. Nie one też zdemaskowały szachraja, ale prowadzący prywatne śledztwo dziennikarz, któremu na dodatek (vide „Program” Stephena Frearsa z Benem Fosterem w roli głównej) sportowe instancje systematycznie rzucały kłody pod nogi. Jeździł Armstrong w drużynie US Postal będącej nieoficjalną reprezentacją Stanów Zjednoczonych. Szprycowali się w niej wszyscy, włącznie z kandydatami dopiero na przybocznych mistrza. Rzeczą nigdy się nie zainteresowano, gdyż wymagałoby to indywidualnych dochodzeń, a w USA nie uznaje się odpowiedzialności zbiorowej. To znaczy nie uznaje się, gdy dotyczy to swoich. W innych przypadkach skrupuły wydają się rozwiewać w koniunkturalnych wiaterkach. O prawo do startu w igrzyskach wystąpiło 65 rosyjskich lekkoatletów, motywując, skądinąd logicznie i zgodnie z poczuciem sprawiedliwości, iż wielokrotnie przechodzili przez wszelkie kontrole antydopingowe, które żadnych nieprawidłowości nie wykazały. Wniosek ich został przez CIO odrzucony, nawet w przypadku sportowców, którzy, jak na przykład tyczkarka Isinbajewa, byli szereg razy sprawdzani poza granic