Mam na myśli artykuł Romana Graczyka w tygodniku „Do Rzeczy”, zaskakująco krytyczny wobec poczynań PiS, jak gdyby wyjęty z opozycyjnego pisma „brudnego nurtu” lub wręcz z Czerskiej. Graczyk jest publicystą konserwatywnym, zwolennikiem lustracji, pracownikiem IPN. To chyba gwarantuje, że nie mamy do czynienia z komuchem ani ze złodziejem, lemingiem czy platformersem. W artykule „Zatrute drzewo »dobrej zmiany«” Graczyk pisze, że kiedy Kaczyński szedł do władzy – on nie widział zagrożenia dla liberalnej demokracji. „Dzisiaj już tak nie uważam” – przyznaje. Pierwszym rozczarowaniem jest prezydent Duda (notabene artykuł ukazał się w pierwszą rocznicę prezydentury), który nie poszedł śladami takich prezydentów, jak Vaclav Havel czy Richard von Weizsäcker. „Zaraz po objęciu urzędu nowy prezydent zaczął dawać sygnały świadczące o tym, że jego mowa (inauguracyjna – D.P.) była na pokaz”. Najpierw Graczyk przypomina to, o czym i ja pisałem przed tygodniem, a mianowicie sposób, w jaki prezydent Duda traktował premier Kopacz w okresie krótkiej kohabitacji. Gabinet Kopacz „był pełnoprawnym polskim rządem – niczego mu nie brakowało pod względem legalności. Jaka wyższa racja stała zatem za uporczywą odmową nowego prezydenta spotkania się z panią premier (która kilkakrotnie wychodziła z taką propozycją)?” – pyta publicysta. Dlaczego prezydent okazywał odchodzącemu rządowi niechęć „w tak upokarzający sposób?”. (Przypomnijmy, że aby dodatkowo upokorzyć premier Kopacz, prezydent spotykał się z niektórymi jej ministrami). Zdaniem publicysty żadnej wyższej racji w tym nie było. „Była tylko naga polityka: zamysł wsparcia PiS w kreowaniu obrazu odchodzącej ekipy rządzącej jako uzurpatorów, ludzi niegodnych szacunku”. Graczyk dostrzega to, co inni widzą już od dawna: „Ostentacyjny brak szacunku dla wszystkich inaczej myślących. Nie jesteś zwolennikiem rządów PiS – nie jesteś dobrym Polakiem”. A ponieważ nie jesteś dobrym Polakiem, ani procedury, ani obyczaj nie mogą cię chronić. (Dodajmy, że nie chodzi tylko o Polaków, ale i dyskredytowanych, „niedoinformowanych” polityków Unii Europejskiej, członków Komisji Weneckiej czy przywódców ząbkującej w porównaniu z naszą demokracji amerykańskiej). Na tym nie koniec. PiS i prezydent „przystąpili do osłabiania niektórych fundamentów liberalnej demokracji”, a konkretnie do „sparaliżowania” Trybunału Konstytucyjnego. Chodzi o to – wyjaśnia Graczyk – by sąd konstytucyjny nie mógł być przeszkodą dla rządzącej większości (czego PiS bynajmniej nie ukrywa – D.P.). Żeby nad władzą większości parlamentarnej „nie stała już żadna inna władza. To jest regres demokracji, powrót do form niedorozwiniętych tego ustroju, który w Europie w XIX i w pierwszej połowie XX w. nie znał pojęcia kontroli konstytucyjnej prawa”, traktując demokrację jako prostą władzę większości, jak to czyni PiS. Skok na media to przykład demokracji à la PiS, jaki podaje Graczyk. Co prawda i przedtem media publiczne nie były wzorem rzetelności i obiektywizmu, ale „nigdy dotąd po 1989 roku media publiczne nie były poddane mechanizmom tak otwarcie politycznym”. Pod parasolem „niepolitycznego” Ministerstwa Skarbu Państwa „dokonano czystki par excellence politycznej. Żadnego instytucjonalnego hamulca nie było”. „Wiadomości” TVP przypominają autorowi pod niektórymi względami propagandę z okresu PRL. Trzeci przykład: IPN. Wybierając Kolegium, PiS mógł ustalić jego skład w proporcji 5:4, 6:3, 7:2 dla siebie, a wybrał sobie wariant 9:0. „Partia rządząca postanowiła wziąć wszystko w myśl hasła »Po nas choćby potop«”. Sposób rządzenia PiS jest inny niż poprzedników. Tamci też zawłaszczali państwo, ale „trochę się w tym powściągali”, natomiast PiS „odrzucając hipokryzję bierze całą pulę”. Potop niechybnie nastąpi, a wraz z nim rewanż i dalszy regres pol