Brawo klacz Emira i kryjące ją ogiery w kraju i za granicą, kiedy nasza reprezentacyjna klacz przebywała na wypożyczeniu! Brawo rząd, który postawił na nogi stadninę może niewielką, ale symboliczną, jak, powiedzmy, „Dar Pomorza”. Brawo minister rolnictwa, brawo Agencja Nieruchomości Rolnych! W ciągu pół roku podważyć legendę, dać pokaz chaosu i kompromitacji – to osiągnięcie godne odnotowania. Gonitwę do kryzysu stadniny wygrał bezapelacyjnie PiS. Autorzy sukcesu, minister Jurgiel i spółka, powinni dostać odznaczenie, podobnie jak rzecznik ministra obrony Bartłomiej Misiewicz: „Za zwycięstwo w wojnie polsko-arabskiej”. Jeżeli cała polska kawaleria zostanie doprowadzona do takiego stanu jak stadnina, to czym my będziemy walczyli z rosyjskimi czołgami? Pozostawmy na chwilę sprzątanie stajni PiS służbom asenizacyjnym (i prokuraturze), a sami oddajmy się lekturze, wcale nie tak odległej, jak by się zdawało. Gorąco polecam list dwóch znanych historyków, profesorów Andrzeja Nowaka i Tymothy’ego Snydera, w obronie innej zagrożonej stajni, a mianowicie powstającego Muzeum Historii II Wojny Światowej. Jak wiadomo, w ramach polityki historycznej, walki o pamięć, dobre imię, godność etc., władze oraz ich zaplecze medialno-naukowe przystąpiły do ataku na powstające w Gdańsku muzeum. Główny zarzut: przygotowywana wystawa jest kosmopolityczna, za mało skupia się na losie polskim, w tym na polskim wysiłku zbrojnym, za dużo miejsca poświęca innym krajom i narodom. Poza tym przedstawia wojnę tylko jako zło, nie dostrzega jej dobrych stron. Krytycy mówią: każdy naród ma prawo patrzeć na historię swoimi oczami. Ministerstwo Kultury rozkręciło dobrą zmianę, zamawiając m.in. recenzje u osób, których poglądy są raczej patriotyczne niż kosmopolityczne, raczej lokalne niż międzynarodowe, a także zapowiadając fuzję zaawansowanego już w poważnym stopniu muzeum z planowanym muzeum Westerplatte. (Cała sprawa ma jeszcze drugie dno, być może ważniejsze – pomysłodawcą muzeum był Donald Tusk, a jego siedziba (Gdańsk) jest bastionem Platformy Obywatelskiej, czyli nie chodziło o historię, tylko o prywatę, żeby Muzeum II Wojny Światowej było dla Tuska tym, czym Muzeum Powstania Warszawskiego dla prezydenta Lecha Kaczyńskiego. I odwrotnie: jeżeli każdy premier lub prezydent będzie pozostawiał po sobie muzeum, to rola świątyni Muzeum Powstania Warszawskiego będzie zagrożona). Kiedy już dobra zmiana muzeum wydawała się przesądzona, głos zabrali Andrzej Nowak – wybitny historyk, autorytet na ulicy Nowogrodzkiej, ale nie tylko, oraz Tymothy Snyder – wybitny uczony amerykański, specjalizujący się w historii Europy Środkowo-Wschodniej XX w. („Skrwawione ziemie” i inne książki), autorytet nie tylko na ulicy Czerskiej. Choć każdy z panów trochę inaczej wyobrażał sobie muzeum, obaj wystąpili w jego obronie: „wystawa oddaje zarówno prawdę historyczną w wymiarze ogólnego obrazu wojny, jak i szczególne miejsce w niej Polski”. Profesorowie wyrażają wspólną nadzieję, że „Muzeum i jego wystawa zostaną ukończone i otwarte zgodnie z dotychczasowymi planami”. Yes! Yes! Yes! Są jeszcze autorytety w Krakowie i w Yale! Mówi się, że jesteśmy świadkami upadku autorytetów, a przecież ludzie tacy jak Nowak i Snyder autorytetami pozostają. Historycy z obu półkul (dosłownie i w przenośni), mimo dzielących ich różnic, wspólnie wystąpili w obronie muzeum i zagrożonej przez rząd wystawy. To ewenement, choć nie jest to pierwszy głos w tej sprawie. Muzeum zapewne ma pełną szufladę wyrazów poparcia ze strony historyków krajowych i zagranicznych (część publikowały media w Polsce i za granicą). Czy stanowisko autorów listu w sprawie Muzeum przeważy – trudno przewidzieć, bo na przykład w obronę Trybunału Konstytucyjnego zaangażowały się prawie wszy