Sport to zdrowie, póki tata się nie dowie. To dziecięce powiedzonko z lat 70. odnosiło się do tanich papierosów marki Sport, jednocześnie czyniąc aluzję do lania, należnego dziecku przyłapanemu na paleniu. Dziś nie ma już papierosów o rozczulająco absurdalnej nazwie Sport, a dzieci się nie bije. Jest za to sport przez małe „s” oraz sportowcy przyłapywani na dopingu i karani zakazami udziału w zawodach. Z dawnej ideologii sportu pozostało już niewiele. A była taka piękna! Sport miał być szlachetną rywalizacją młodych, pięknych ludzi, wolną od wrogości i chciwości. Sportowe zmagania miały odnawiać naszą więź kulturową z jasną, apollińską Grecją, więź zaburzoną przez tysiąclecia brudnej propagandy, postponującej Grecję i Rzym jako „świat pogański”. Miało być czysto, dziarsko, humanistycznie i świecko. Co więcej, sportowa rywalizacja miała posiadać moc terapeutyczną, kompensując i przepracowując konflikty międzynarodowe i animozje etniczne. Zamiast wojny – szlachetne zmagania i gra fair play. Wielka koleżeńska wspólnota sportowców miała stanowić wzorzec dla relacji między nacjami, rasami i grupami społecznymi. Zamiast nienawiści i wojny – przyjaźń i uczciwe współzawodnictwo. Sport wyczynowy stanowić miał zachętę do masowych ćwiczeń fizycznych, gdyż jak wiadomo „w zdrowym ciele, zdrowy duch” (a w chorym, jak się domyślamy, chory). Do tego jeszcze miał być sport pięknym uzupełnieniem eugeniki, ale o tym sza! Co z tego wyszło, wiecie, więc posłuchajcie: sport stał się biznesem, sport stał się profesją, sport stał się narzędziem polityki, sport stał się okazją do manifestowania szowinizmu i wrogości, sport stał się niebezpieczny dla zdrowia sportowców. Właściwie z całego projektu „usportowienia” społeczeństw Zachodu tak naprawdę wypaliło tylko jedno – upowszechnienie sportu amatorskiego i rekreacyjnego. Jeśli żyjemy dziś prawie dwa razy dłużej niż przed epoką sportową, to dlatego, że mamy lodówki, mydło, nowe leki, mniej zainfekowaną żywność i wodę, a mieszczanie w dodatku zaczęli się ruszać. Sport i aktywna turystyka przyczyniły się do zredukowania zagrożeń zdrowotnych wynikających z gwałtownie rosnącej liczby ludzi niepracujących fizycznie. I ja za to sport, również ten wyczynowy, szanuję. Sam nawet grałem w pingla i się wspinałem, jakkolwiek wcześnie mi się odechciało. Co do reszty, to cóż. Miło popatrzeć na radość medalistów, jeśli tylko na chwilę zapomina się o brudnym i brutalnym biznesie, zbyt często stojącym za olimpijskim widowiskiem. Jego częścią jest niemiłosierna eksploatacja zawodników, których skazuje się na kontuzje i choroby, aby tylko wycisnąć z nich nadludzkie rezultaty. Nie wydaje mi się, aby doping był w tym zestawie szkodliwych oddziaływań na zdrowie sportowców akurat najgorszy. Zamiast bawić się w policjantów i złodziei, wymyślając coraz to nowe substancje „dopingujące” i coraz to nowe testy, pozwalające je wykrywać, lepiej byłoby to wszystko zalegalizować i uporządkować. Walka z wiatrakami tylko ośmiesza sport i zniechęca nas do jego oglądania. Sportowcy i tak nie są „naturalni” i nie ma wśród nich żadnej równości szans, bo trenują w bardzo różnych warunkach i mają bardzo nierówne budżety. Gdyby doping objąć legalizującą regulacją, łatwiej byłoby też kontrolować czarny rynek niebezpiecznych substancji i chronić młodzież przed dostępem do nich. Wiem, wiem, zaraz mnie zabijecie. Trudno, przeżyję. Jedni wolą biegać, a inni pić. Związek sportowo-wojskowej dziarskości z rubaszną tężyzną dzieci Dionizosa jest sprawą zawiłą i tajemniczą. Jego studiowaniu oddaje się Rabelais w Gargantui i Pantagruelu. Gargantua raz jawi się olbrzymem i opojem,